بررسي نقش طراحي در عوامل تاثيرگذار بر افزايش اميد به زندگي شهروندان ايراني پس از انقلاب اسلامي

Investigating the Role of Design in Increasing the Life Expectancy of Iranian Citizens After the Islamic Revolution

سن اميد به زندگي ، به عنوان معياري براي تشخيص متوسط طول عمر مفيد افراد يك جامعه است. اين معيار نشان مي دهد كه هر فرد بايد حداقل توقع چند سال زندگي در جامعه اى كه در آن متولد شده يا زيست مي كند را داشته باشد. شيوه ارائه خدمات بهداشتي و درماني ، سطح آموزش و تربيت ، نگرش فردى ، آزادى هاى اجتماعى و وجود رسانه هاي فراگير ، سبك زندگي رايج ، كميت و كيفيت استرس هاي روانى و فيزيولوژيك ، ميزان تفريحات مجاز و شادي هاي عمومى و اجتماعى ، سلامت محيط زيست و نيز شرايط اقتصادي را مي توان از مهمترين عوامل موثر بر شاخص اميد به زندگي برشمرد. در اين پژوهش نقش دانش و هنر طراحي در هر يك از مؤلفه هاى احصاء شده به عنوان عواملي در جهت دستيابى به بيشينه افزايش سن اميد به زندگي در شهروندان ايرانى در كشور ايران به شيوه مطالعه كتابخانه اى و شبكه اى مورد بررسي قرار مي گيرد.

Life expectancy is a measure of determining a person's useful life in average. This criterion indicates that each individual must expect how many years of life at least in the community in which they were born or live. Health care, education, personal attitudes, social freedoms and the presence of the media, mainstream lifestyle, the quantity and quality of psychological and physiological stresses, the amount of allowed recreation and general and social happiness, environmental health and economic conditions can be some of the most important factors affecting the life expectancy index. In this study, the role of knowledge and art of design in each of the mentioned components as factors for achieving maximum life expectancy in Iranian citizens is investigated through library and network study.