مقايسه اثربخشي واقعيت‌درماني و معنادرماني بر تحمل‌پريشاني، خودكنترلي و انعطاف‌پذيري‌شناختي كاركنان ستاد فرماندهي ناجا

مقدمه: سلامت افراد سازماني يكي از سياست‌هايي است كه توسط اغلب سازمان‌ها پيگيري مي‌شود و در خصوص آن، برنامه‌ريزي صورت مي‌پذيرد. ارتقاء سلامت ‌رواني افراد در سازمان به بهبود رويه خدمت‌رساني، ارتقاء كيفيت خدمات و افزايش رضايت مراجعين و درنهايت، ارتقاء نظم و امنيت عمومي منجر مي‌شود. لذا هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و معنادرماني بر تحمل پريشاني، خودكنترلي و انعطاف‌پذيري‌شناختي كاركنان ستاد فرماندهي ناجا بود. روش: روش پژوهش از نوع نيمه تجربي يا نيمه آزمايشي (پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل) و جامعه آماري شامل كليه كاركنان ستاد فرماندهي ناجا (حدود 2300 نفر) در سال 1397 بود كه به شيوه هدفمند تعداد 60 نفر از كاركنان در دو گروه آزمايش (گروه آزمايش 1 و گروه آزمايش 2) و يك گروه كنترل به‌عنوان نمونه موردمطالعه انتخاب شدند. شركت‌كنندگان با سه پرسشنامه تحمل‌پريشاني سيمونز و گاهر، خودكنترلي تانجي و انعطاف‌پذيري‌شناختي دنيس و وندروال مورد ارزيابي قرار گرفته و سپس پروتكل‌هاي دو رويكرد درماني (واقعيت‌درماني و معنادرماني) بر روي دو گروه آزمايش اجرا شد و بعدازآن، پس‌آزمون اجرا و با نتايج گروه كنترل مقايسه شدند. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كهنمرات تأثير گروه‌ها (واقعيت‌درماني، معنادرماني و كنترل) در ميانگين نمره گروه كنترل با مقدار 3.59 با دو گروه (واقعيت درماني به مقدار 3.67 و معنادرماني به مقدار 3.62) در انعطاف‌پذيري تفاوت آشكاري داشت. همچنين ميانگين نمره گروه كنترل با مقدار 4.26، واقعيت‌درماني با مقدار 4.56 و معنادرماني با مقدار 4.22 در متغير خودكنترلي نيز با هم متفاوت بود. نتيجه‌گيري: نتيجه نتايج نشان داد كه تأثير متغير واقعيت‌درماني بيشتر از معنادرماني بود؛ لذا از آنجائي كه تحمل پريشاني و خودكنترلي جزء مؤلفه‌هاي تاب‌آوري مي‌باشند، تقويت اين مقياس‌ها، مهارت‌هاي جامعه‌شناختي و روان‌شناختي كاركنان ازجمله آستانه تحمل كاركنان ستاد فرماندهي ناجا را بالا برده و موجب بهبود رويه خدمت‌رساني گشته و در آخر موجبات ارتقاء نظم و امنيت انتظامي در جامعه مي‌شود.