بررسي تطبيقي تلميح در بلاغت فارسي و انگليسي

Comparative study of allusion in Persian and English rhetoric

مطالعات تطبيقي ادبي در صدد است با مقايسه و همسنجي ارتباط‌ها، شباهت‌ها و تفاوت‌هاي دستآوردهاي ادبي در زبان‌ها و كشورهاي مختلف، دانش ادبيات را در زمينه‌هاي مختلف گسترش و عمق دهد. از اين رو، در پژوهش حاضر مبحث تلميح كه يكي از مباحث علم بلاغت است به شيوة توصيفي- تحليلي در بلاغت فارسي و انگليسي در سه مبحث اصلي تعريف، انواع و كاركرد بررسي و مقايسه شده است تا دريابد در اين زمينه‌ها چه وجوه تشابه و افتراقي وجود دارد؟نتايج حاصل از پژوهش بيانگر آن است كه پژوهش‌هاي بلاغي فارسي در تعريف تلميح همچنان تعريف محدود سنتي از تلميح را حفظ كرده‌اند، ولي در بلاغت غرب از تعريف محدود كلاسيك به تعريفي باز و بينارشته‌اي از تلميح رسيده‌اند. در تقسيم­بندي انواع تلميح نيز بلاغت فارسي جزء­نگر و محتوامحور است، در حالي كه در بلاغت انگليسي چون تقسيم­بندي بر اساس ديدي كل‌نگر و فرم و محتوا محور بوده بسيار متنوع‌تر و چند جانبه‌تر است؛ همين امر سبب شده در بحث كاركرد تلميح نيز بلاغت غرب گسترده‌تر‌ و گاه بينارشته‌اي باشد.

Comparative literary studies seek to extend and deepen knowledge of literature in different fields by comparing and matching relationships, similarities and differences of literary achievements in different languages and countries. Therefore, in present research the issue of allusion which is one of the topics of rhetoric science has been investigated and compared in descriptive-analytical method in Persian and English rhetoric in three main topics including definition, types and function in order to find out what similarities and differences exist in these areas. The results of the research indicate that Persian rhetorical studies still have been loyal to traditional definition of allusion while in Western rhetoric, a new interdisciplinary definition has been achieved from a classical limited definition. In division of allusion types, Persian rhetoric is detail and content oriented while in English rhetoric because division is done based on a holistic, form and content oriented outlook, is more various and comprehensive. This has caused allusion application in western rhetoric to be more diverse and interdisciplinary