آگاهي هايي در باره نفوذ شيعيان امامي در مدينه منوره

مدينه منوره از اواخر قرن دوم و به طور رسمي از قرن چهارم، در اختيار سادات بود‌كه اصطلاحاً به آنان «شرفا» مي گفتند. اين گروه از سادات غالباً تمايلات شيعي داشتند، اما به دليل تسلط عباسيان، گاهي به تقيه روي آورده وگاه مذهب سني را اختيار مي كردند اما به دليل وابستگي هاي خانوادگي، تمايلات شيعي داشتند. در دوره تسلط فاطميان، آنها به طور آشكار مذهب شيعي داشتند. با سقوط فاطميان و روي كار آمدن ايوبيان و سپس مماليك، فشار بر روي اشراف بيشتر شد. اين زمان، شهر دو گروه «مقيم» و «مجاور» داشت؛ مجاوران از بيرون مي آمدند و غالباً سني بودند، افراد مقيم شيعه بوده و از اشراف حمايت مي كردند. مجادله ميان اين دو گروه ادامه يافت. در نيمه اول قرن هشتم هجري، همين منازعه وجود داشت‌كه كتاب «نصحيهالمشاور و تعزيه المجاور» آينه تمام نماي اين نزاع بين دو گروه مزبور است.