بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر اميد به زندگي سالمندان

فرايند اجتناب ناپذير پيري بدون شك آغاز مي شود. انسان ها طي فرايند زيستي، با مرحله اي به نام سالمندي روبه رو مي شوند. اميد به زندگي در بدو تولد، معرف متوسط سال‌هايي است كه يك نوزاد زنده به دنيا آمده عمر خواهد كرد، به‌شرط آنكه احتمال مرگ او براي سال‌هاي آينده‌ زندگي مانند انسان‌هاي زمان حال باشد. درمان هاي مختلفي براي افزايش ميزان اميد به زندگي به كاربرده شده است. از جمله اين درمان ها مي توان به درمان متمركز بر شفقت اشاره نمود. بنابراين هدف پژوهش حاضر اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر اميد به زندگي سالمندان بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش كليه سالمندان مقيم خانه سالمندان شهر كرج در سال 1397 بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس و با توجه به ملاك هاي ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمايش درمان متمركز بر شفقت را در 8 جلسه دريافت كردند، درحالي‌كه گروه كنترل درماني را دريافت نكردند. داده‌ها با تحليل كوواريانس تك متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و نتايج نشان داد كه درمان متمركز بر شفقت در افزايش اميد به زندگي مؤثر است (0.001 P). طبق يافته‌هاي اين مطالعه مي‌توان گفت درمان متمركز بر شفقت مي‌تواند تأثيرگذاري مناسبي جهت افزايش اميد به زندگي سالمندان داشته باشد. در نهايت، با توجه به نتايج پژوهش و تجربيات پژوهشگر در حين كار با سالمندان پيشنهاد مي‌شود در پژوهش‌هاي آينده تأثير درمان متمركز بر شفقت بر اختلالات ديگر سالمندان به ويژه افسردگي و اضطراب بررسي شود.