پهنه بندي استعداد وقوع زمين لغزش در منطقه رودبار به روش LNSF

كشور ايران با توجه به توپوگرافي عمدتاً كوهستاني، شرايط جغرافيايي و سازندهاي متنوع زمين‌شناختي، فعاليت‌هاي نئوتكتونيكي و لرزه‌خيزي، شرايط مساعدي را براي وقوع پديده زمين لغزش، به طور بالقوه داراست. در نظر گرفتن خصوصيات ژئوتكنيكي خاك مي تواند در ارزيابي بهتر خطر احتمال وقوع زمين لغزش نقش مؤثري داشته باشد. اين پديده هر ساله به خسارت‌هاي مالي و جاني، تخريب راه‌ها، خطوط لوله، خطوط انتقال نيرو، تأسيسات معدني، تونل‌ها، نقاط مسكوني شهري و روستايي و منابع طبيعي در كشور منجر مي‌شود. يكي از روش هاي آماري براي تجزيه و تحليل داده ‏ها استفاده از روش اصلاح شده LNRF موسوم به روشLNSF  است. روشLNSF بادر نظر گرفتن چهار كرانه براي مقادير لايه وزني LSI، منطقه را به پنج پهنه استعداد وقوع زمين لغزش تقسيم مي كند. در پژوهش حاضر با استفاده از اين روش ابتدا مساحت وسيعي از منطقه مورد مطالعه (حدوداً 12800 هكتار) جهت ارزيابي استعداد زمين لغزش پهنه‌بندي شد و سپس با در نظر گرفتن خصوصيات ژئوتكنيكي منطقه و با تمركز بر بحراني‏ ترين پهنه (استعداد زمين لغزش خيلي زياد) عوامل و شرايط وقوع و راهكارهاي جلوگيري از وقوع زمين لغزش بررسي شد. در مرحله وزن‌دهي، بالاترين وزن به دسته هفتم از لايه كاربري اراضي اختصاص داشته كه همين دسته در پهنه بندي نهايي تقريباً تمامي پهنه استعداد زمين لغزش خيلي زياد را در مقايسه با سايه دسته‏ ها پوشش داده است. نتايج حاكي از آن بود كه حدود نيمي از خاك پهنه با خطر زمين لغزش خيلي زياد، از نوع CL (رس با خاصيت خميري كم) است، همچنين با تعيين ضريب اطمينان استاتيكي در پهنه مورد اشاره مشخص شد كه در صورت رسيدن خاك به درجه اشباع مي توان انتظار ناپايداري دامنه ها در بخش وسيعي از منطقه مورد مطالعه را داشت.