مروري بر رفتار ترميمي و مكانيكي كامپوزيت هاي زمينه پليمري خودترميم شونده به روش هاي ترميم غيرذاتي

يكي از بزرگ ترين مشكلات قطعات كامپوزيتي در حين كار، ايجاد و رشد ميكروترك در آن ها مي باشد. رشد اين ميكروترك ها و به هم پيوستن آن ها مي تواند باعث شكست فاجعه بار سازه كامپوزيتي شود. براي حل اين مشكل، محققان به خصوص در طي سال هاي گذشته تلاش بسياري كرده اند تا با ساخت مواد خودترميم شونده، ترك هاي ايجاد شده را ترميم كنند و مانع شكست كل قطعه شوند. ماده خودترميم شونده، ماده اي است كه باعث ترميم ميكروترك به صورت خودبه خودي و بدون هيچ گونه دخالت خارجي مي شود. براساس روش هاي خودترميمي، اين مواد هوشمند به دو دسته ي بزرگ ذاتي و غيرذاتي تقسيم بندي مي شوند. در سيستم ترميم شوندگي ذاتي، ترميم به صورت واكنش هاي فيزيكي، شيميايي و ابرمولكولي انجام مي شود. در مقابل در سيستم غيرذاتي، عامل ترميمي در داخل محفظه اي نظير الياف توخالي، شبكه ميكروآوندي و ميكروكپسول ذخيره مي شود. تحقيق حاضر سعي دارد تا پيشرفت هاي اخير در زمينه انواع سيستم هاي ترميم غيرذاتي را با تاكيد بر بكارگيري آن ها در كامپوزيت هاي زمينه پليمري به خصوص در طي سال هاي 2009 تاكنون مورد بررسي قرار دهد. در اين راستا و در اين كار مروري، ضرورت ترميم كامپوزيت، مفهوم خودترميم شوندگي، انواع روش هاي ترميم غيرذاتي، ارزيابي عملكرد ترميم در آزمون هاي مكانيكي مختلف، و همچنين گزارش هاي آماري و سير تكاملي مرتبط با خودترميم شوندگي ارائه شده اند.