تبيين مفهوم راهبردي نظريه نظام انقلابي در جمهوري اسلامي ايران

Elucidating the Strategic Concept of Revolutionary System Theory in the Islamic Republic of Iran

مفهوم نظام انقلابي نقطه عطفي ماندگار و نوآورانه در گفتمان انقلاب اسلامي به منظور تحكيم و بالندگي سياست ها و نظامات در پيش برندگي آن به شمار مي آيد. در چرخه حيات انقلاب ها، عامل اينرسي و افول نظام -هاي سياسي، كم رنگ شدن آرمان ها، ارزش هاي بنيادين و كاركردي، نوعي بازگشت به قبل ناشي از تغيير ماهيت انقلابي گري كارگزاران و تسليم پذيري در مواجه با فشار عوامل محيطي را در پي دارد كه با فقدان عنصر تفكر راهبردي و رهبري بصير و تحول آفرين، درگذر زمان به صورت تدريجي اين تغيير هويتي و استحاله اي اتفاق مي افتد. هدف اصلي در اين مقاله تبيين ابعاد معنايي «نظام انقلابي»، به ويژه كاركرد بازدارنده و ضد ترميدوري آن در مواجه با نظريه هاي رقيب است. اين تحقيق از نوع كيفي - نظريه داده بنياد و با ماهيت اكتشافي - بنيادي است.گردآوري داده ها با ابزار مصاحبه هاي عميق و تشكيل گروه هاي كانوني با خبرگان انجام گرديد و درنهايت داده ها به كمك راهبرد نظريه داده بنياد و با رويكرد ساخت گرا، كدگذاري و تجزيه وتحليل شد. نتايج حاكي است مباني فلسفي و مولفه هاي پايه نظريه نظام انقلابي جمهوري اسلامي ايران با ساير نظام-هاي سياسي دنيا تفاوت بنيادين دارد؛

The concept of the revolutionary system is a lasting and innovative turning point in the discourse of the Islamic Revolution in order to consolidate and develop its policies and systems. In the life cycle of revolutions, the factors of inertia and decline of political systems are included: the diminishing of ideals, fundamental and functional values; a kind of return to the former caused by the change in the revolutionary nature of agents; and their submission to confrontation and the pressure of environmental factors which compound by the gradual shift in identity and transformational change over time, because of lack of an element of thoughtful and transformative strategic thinking and leadership. The main purpose of this article is to explain the semantic dimensions of the revolutionary system, in particular its deterrent and anti-