سياست‌هاي حمايت از شبكه‌سازي با هدف توسعه علم و فناوري

شبكه‌هاي همكاري به عنوان يكي از ابزارهاي كارآمد براي مديريت بهينه منابع، انتقال دانش بين عوامل، به‌اشتراك‌گذاري دارايي‌ها و كاهش ريسك‌هاي توسعه در عرصه اقتصاد، كسب‌وكار و دانش شناخته شده‌اند. تجربه جهاني نشانگر آن است كه در حوزه‌هايي كه رشد علم، فناوري و نوآوري با سرعت زيادي صورت مي‌گيرد و منابع دانش به مقدار زيادي توزيع‌شده هستند، يك بنگاه يا سازمان به تنهايي تمام قابليت‌ها و امكانات لازم براي معرفي نوآوري‌هاي اساسي به بازار را ندارد. در چنين شرايطي، شبكه‌ها مي‌توانند به عنوان خاستگاه نوآوري عمل كنند. گرچه شبكه‌سازي رويكرد جديدي در دنيا نيست اما با اين وجود، در چند دهه اخير توجه به شبكه‌ها و روابط درون آنها به شدت افزايش يافته است. دو الگوي متفاوت در دنيا براي شكل‌گيري اينگونه شبكه‌ها تجربه شده كه در الگوي اول، شبكه‌ها به صورت خودجوش و غيررسمي (از پائين به بالا) و در الگوي ديگر شبكه‌ها به عنوان يك ابزار سياستي و با مداخله يك نهاد (غالباً سياست‌گذار) دولتي به صورت يك سازمان رسمي (از بالا به پائين) ايجاد شده‌اند. در اين مقاله ابتدا ضمن معرفي شبكه و كاركردهاي آن، خردمايه مداخلات دولتي در ايجاد اين شبكه‌ها و استفاده از آنها به عنوان يك ابزار سياستي براي پشتيباني و توسعه علم و فناوري مورد بررسي قرار مي‌گيرد.