سياست‌هاي تشويق نوآوري باز

تغييرات سريع فناورانه و نوآوري‌هاي فراوان، حاصل تغيير ديدگاه شركت‌ها و دولت‌ها از فعاليت‌هاي منزوي و جزيره‌اي به سمت همكاري‌ها و فعاليت‌هاي جمعي است. اين رويكرد در پيشينه موضوع تحت عنوان نوآوري باز شناخته شده و توجه محققان بسياري را به خود جلب كرده است. به منظور شناسايي اين مفهوم و آشنايي با چگونگي پشتيباني سياست‌ها از آن، در اين مقاله ضمن بررسي مفهوم، سابقه و روش‌هاي نوآوري باز، به شيوه‌هاي سياست‌گذاري و ابزارهاي سياستي ارتقاء آن پرداخته شده است. بر اين اساس يك ماتريس 3×3 مشتمل بر دو بُعد براي نوآوري (درون‌سو، برون‌سو و دوسويه) و فرآيند دانش (خلق، انتشار و بهره‌برداري) ارائه و ابزارهاي سياستي تقويت هر يك از اين ابعاد پيشنهاد شده‌اند. در پايان نيز شيوه همكاري فناورانه و نوآورانه در طول زنجيره ارزش داروهاي زيستي در ايران، از طريق مطالعه موردي يك شركت داروساز بررسي شده است.