تحليل و ارزيابي اثر مزاج بر تمايل به افشاگري و نقش تعديل‌كننده متغيرهاي جمعيت‌شناختي

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر مزاج كاركنان بر تمايل به افشاگري آنان با نقش تعديل گري متغيرهاي جمعيت‌شناختي انجام شده است. اين مطالعه ازحيث هدف، كاربردي و از نوع توصيفي بوده و با روش پيمايشي انجام شده است. جامعه آماري موردمطالعه در اين پژوهش300 نفر از كاركنان ستاد شركت نفت يكي از مناطق غرب كشور مي‌باشد كه با استفاده از فرمول كوكران تعداد 169 نفر از آنان به‌عنوان نمونه آماري درنظر گرفته شد. براي انتخاب اعضاي نمونه از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده استفاده شد. براي جمع‌آوري داده ها از پرسشنامه استاندارد تعيين مزاج سلمان نژاد و پرسشنامه پارك استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم‌افزار Smart PLS2 به‌منظور مدل يابي به روش حداقل مربعات جزئي، تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه بين گرمي مزاج كاركنان و تمايل به افشاگري آنان ارتباط مثبت و معني‌دار وجود دارد و ارتباط بين سردي مزاج كاركنان و تمايل به افشاگري آنان منفي و معني‌دارست و همچنين ارتباط بين خشكي مزاج و تمايل به افشاگري كاركنان منفي و معني‌دارست و تري مزاج كاركنان با تمايل به افشاگري آنان ارتباط مثبت و معني‌داري دارد. سرانجام متغيرهاي جمعيت‌شناختي در اين پژوهش كه به‌عنوان متغيرهاي تعديل گر بيان شد، درارتباط بين گرمي مزاج و تمايل به افشاگري كاركنان و نيز خشكي مزاج و تمايل به افشاگري آنان تأثير معني‌داري ندارد.