مقايسه اثر آني و بلندمدت تمرين دويدن رو به ‌جلو و رو به عقب بر حس وضعيت مفصل زانو

زمينه و هدف: آگاهي از تأثير تمرينات مختلف بر حس عمقي مي‌تواند در طراحي برنامه تمريني و پيشگيري از آسيب مفيد باشد. هدف از تحقيق حاضر، مقايسه اثر آني و بلندمدت تمرين دويدن رو به عقب و رو به ‌جلو بر حس وضعيت مفصل زانو مي‌‌باشد. روش بررسي: اين تحقيق به روش نيمه‌تجربي و نمونه‌گيري هدفمند انجام شد. 30 ورزشكار دانشگاهي مرد در اين تحقيق شركت كردند كه به‌طور تصادفي به دو گروه دويدن رو به ‌جلو (با ميانگين سني 1.80±22.60) و رو به عقب (با ميانگين سني 1.58±23.07) تقسيم شدند. حس وضعيت مفصل زانو به‌وسيله فتوگرافي و آناليز زاويه با استفاده از نرم‌افزار آدوب آكروبات قبل، بعد از يك جلسه و پس از چهار هفته تمرين دويدن بر روي تردميل در هر دو زنجيره حركتي باز و بسته اندازه‌‌گيري شد. يافته‌‌ها: بلافاصله پس از دويدن رو به ‌جلو ميانگين خطاي مطلق بازسازي در زنجيره حركتي بسته كاهش معناداري (0.035=p، اندازه اثر: 1.24) يافت و بين دو گروه تفاوت معناداري در زنجيره حركتي بسته وجود داشت (0.047=p)؛ اما در زنجيره حركتي باز بين دو گروه تفاوت معناداري نبود (0.592=p). همچنين، پس از چهار هفته تمرين، كاهش ميانگين خطاي مطلق بازسازي تنها در آزمودني‌هاي گروه دويدن رو به عقب و در زنجيره حركتي بسته معنادار بود (0.025=p، اندازه اثر: 1.34)؛ اما تفاوت معناداري بين دو گروه مشاهده نشد (0.305=p). نتيجه‌‌گيري: دويدن رو به ‌جلو، اثر آني مثبتي نسبت به دويدن رو به عقب بر حس وضعيت مفصل زانو دارد؛ اما در بلندمدت تفاوت معناداري بين اين دو تمرين وجود ندارد. اما اثر معنادار و اندازه اثر بسيار بزرگ دويدن رو به عقب نشان مي‌‌دهد اين تمرين از اثر بخشي مطلوبي برخوردار است.