تأثير تمرينات استقامت عضلاني، هماهنگي و تركيبي بر مهارت‌هاي حركتي ظريف افراد با سندرم داون

زمينه و هدف: امروزه تمرينات ورزشي به عنوان روشي جديد و كاربردي براي بهبود سازگاري‌هاي عضلاني در كم‌توانان ذهني معرفي شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرينات استقامت عضلاني، هماهنگي و تركيبي بر مهارت‌هاي حركتي ظريف افراد با سندرم داون بود. روش بررسي: اين تحقيق از نوع نيمه تجربي، با هدف كاربردي بود.30 فرد با سندرم داون (23 پسر و 7 دختر) با ميانگين سني 2/24 سال انتخاب شدند. با استفاده از آزمون پورد و پگبورد پيش‌آزمون گرفته شد سپس شركت‌كنندگان به سه گروه با سه برنامه مختلف تمريني تقسيم شدند (گروه يك: تمرينات استقامتي، گروه دو: تمرينات هماهنگي، گروه سه: تمرينات تركيبي). برنامه مداخله شامل 16 جلسه 45 دقيقه‌اي بود. هر جلسه شامل سه زمان 15 دقيقه اي و 5 دقيقه استراحت بين زمان ها بود. بعد از پايان جلسات پس آزموني مشابه با پيش‌آزمون گرفته شد. يافته‌ها: نتايج آزمون تحليل واريانس يك راهه نشان داد كه همه گروه‌ها با تمرينات پيشرفت معناداري كرده‌اند ولي بين تمرينات استقامت عضلاني، هماهنگي و تركيبي تفاوت معني داري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: مطابق با نتايج براي بهبود مهارت‌هاي حركتي ظريف افراد سندرم داون مي‌توان از سه نوع تمرين استقامتي، هماهنگي و تركيبي استفاده كرد، اما به نظر مي‌رسد تركيب تمرينات هماهنگي و استقامت عضلاني ارجح‌تر است. احتمالاً تمرينات تركيبي باعث بهبود استقامت عضلاني و هماهنگي بين اندام‌ها به صورت همزمان مي‌گردد.