تأثير هشت هفته تمرينات مبتني بر اصول NASM بر آزمون‌هاي عملكردي مفصل شانه

زمينه و هدف: عملكرد مفصل شانه در فعاليت هاي شغلي آتش نشان ها بسيار اهميت دارد. در اين تحقيق، تأثير هشت هفته تمرينات NASM بر محدوديت عملكرد حركتي مفصل شانه مطالعه شد. روش بررسي: آزمون تحرك پذيري شانه بر روي تمام آتش نشان هاي اصفهان اجرا شد و از ميان داوطلبان داراي محدوديت عملكردي، 17 نفر به‌طور تصادفي انتخاب شدند. سپس از آنها چهار آزمون عملكردي معيار (تعادلي Y، بالا آوردن دست ها، خاراندن اپلي و چرخاندن شانه) گرفته شد. پس از هشت هفته، آزمون هاي معيار مجدداً تكرار شدند و آزمودني ها وارد دوره تمريني با رويكرد NASM شدند. برنامه تمريني هشت هفته اي و در هر هفته شامل سه جلسه يك ساعتي بود. بعد از اتمام دوره تمريني، آزمون هاي معيار تكرار شدند. تحليل داده ها توسط آنواي يك سويه درون گروهي در سطح معناداري P≤0.05 انجام شد. يافته ها: از 524 آتش‌نشان شاغل، 210 نفر (%40) در عملكرد حركتي شانه مشكل داشتند. در پايان 8 هفته بي تمريني، در هيچ يك از چهار معيار عملكردي مفصل شانه تغيير معنادار مشاهده نشد (d≥0.03£ و P≤0.05 ³). در حالي‌كه در پايان دوره تمريني 8 هفته اي، در هر چهار معيار پيشرفت معنادار مشاهده گرديد (d≥0.04³ و P≤0.05). نتيجه گيري: يافته هاي توصيفي نشان داد درصد چشم گيري از آتش نشان ها در عملكرد مفصل شانه محدوديت دارند. يافته هاي استنباطي نيز نشان داد تمرين با رويكرد NASM عملكرد مفصل شانه را بهبود داده است. براساس اين نتايج، مي‌توان براي مشاغل سنگين دستي مثل آتش‌نشاني، استفاده از رويكرد NASM را در طراحي تمرينات مفصل شانه توصيه نمود.