سنجش كيفيت‌هاي محيطي در دروازه شهر و اولويت‌بندي آنها با استفاده از فرايند تحليل شبكه‌اي

دروازه شهر يكي از اصلي ترين اجزاء ساختار فضايي و كالبدي شهر است كه از كاركردها و عملكردهاي ويژه‌اي برخوردار مي باشد. دروازه شهر حد واسط و مفصل ارتباط دهنده محيط پيراموني شهر و محيط انسان ساخت داخلي آن است كه به حالت يك عرصه مي باشد و به عنوان يك فضاي شهري روابط و مناسبات مختلف فضايي و كاركرديعملكردي در آن جاري است. هر يك از فضاهاي شهري با دارا بودن كيفيت هاي منحصربه فرد، مطالعه آنها از نظر ابعاد مباني علمي و اجرايي در شهرسازي، داراي اهميت قابل ملاحظه‌اي مي باشد. كيفيت هاي محيطي دروازه شهر عناصر و اجزاء گوناگوني را در بر مي گيرند و روابط متقابلي ميان آنها بر قرار است و به صورت مستقيم قابل اندازه گيري نيستند. بر هم كنش عناصر مذكور، ماهيت پيچيده كيفيت هاي محيطي دروازه شهر را نشان مي دهد. اين مقاله به لحاظ هدف از نوع بنيادي مي باشد و رويكرد روش شناسي آن بر مبناي رويكرد آميخته (كميكيفي) است كه به تبيين كيفيت هاي محيطي در فضاي دروازه شهر و تعيين ميزان اهميت و اولويت بندي آنها مي پردازد. براساس نتايج بدست آمده مشخص شد كه با فاصله اطمينان 99 درصد مي‌توان گفت كه استفاده از اصطلاح ورودي شهر به لحاظ مفهومي درست نيست و لازم است در مطالعات شهرسازي از اصطلاح دروازه شهر استفاده شود. در اين مقاله براساس مباني علمي موضوع مورد مطالعه، براي سنجش نمايانگرهاي كيفيت هاي محيطي در دروازه شهر عنصر، هنجار و سنجه هاي تخصصي تعريف شده است و نتايج بدست آمده از تبيين و تعيين اهميت و اولويت بندي نمايانگرهاي كيفيت هاي محيطي در فرايند مطالعات و ساماندهي دروازه شهر به ترتيب شامل 1 زيست بوم، 2 كاركردي، 3 زمان، 4 ادراكي، 5 اجتماعي، 6 منظر، 7 مديريت، 8 فضايي، 9 ريخت شناسي و 10 يگانه‌تني مي‌‌باشد.