استفاده تركيبي از چند روش در امكان سنجي قابليت پياده مداري معابر شهري

پياده مداري اهميتي اساسي در ادراك هويت فضايي و دريافت كيفيت محيط دارد و به اين لحاظ مورد توجه نظريه پردازان متعددي قرار گرفته است. با توجه به تلاش هاي اخير برنامه ريزان و طراحان جهت تشويق مردم به پياده روي، مدل ها و روش هاي بسياري جهت امكان سنجي پياده مداري معابر ارائه شده اما هر كدام تنها ابعاد خاصي از معابر را مورد بررسي قرار مي دهند. جامع نبودن اين روش ها موجب شد كه در اين پژوهش با تلفيق چند روش و مدل شامل: چيدمان فضا، ارزيابي كيفيت كالبدي مسير، ارزيابي راحتي پياده و شاخص هاي روش پادكس، رويكردي نسبتاٌ جامع در سنجش پياده مداري تدوين گرديده و در نمونه موردي هاي پژوهش به كار گرفته شود. استراتژي اين پژوهش استقرايي و روش پژوهش توصيفي است. نمونه هاي موردي در اين تحقيق معابر محله هاي باغ فردوس و زعفرانيه منطقه يك تهران مي باشد. نتايج تحقيق حاكي از اين است كه هرچند وضعيت پياده مداري در خيابان آصف از محله زعفرانيه براساس سنجش توسط مدل هاي چيدمان فضا و روش راحتي پياده بر اساس سطوح سرويس، وضعيت بهتري نسبت به خيابان فيضي از محله باغ فردوس دارد اما نتيجه حاصل شده از تركيب چهار مدل، خيابان فيضي را در وضعيت بهتري مي شناساند.