چگونگي بازتاب جلوه هاي ميان متني در بازخوانش معماري معاصر ايران

دوگانه انگاري خلاقيت و نووارگي در مقابل اثرپذيري، پيوندگوني و خويشاوندي ميان آثار از بحث هايي است كه به ويژه پس از مدرنيته همواره بر هنر و معماري سايه افكنده است. اين پژوهش در تلاش است با رهيافت به فرآيند ميان متني بيان كند؛ معماري تنها با اتكا به نبوغ و چيرگي اصالت ايده ي معمار و به يكباره و ناگهاني خلق نمي شود بلكه در جذبه و كشاكشي غريزي با تجربه، روش، اثر و ابزارهاي ديگر هنرمندان؛ قوام مي يابد. معماري اقتباس وخوانشي گسترده، ناهمگون و بيپايان از آثار ديگران و همواره در گفت وگوي با ديگري است. از سوي ديگر در فرآيند ميان متني تلاشمان براي جست وجوي شباهت ها و قياس آثار معماري با يكديگر را بايد به ميل انسان به يافتن تبار، تبارشناسي و در اصطلاح يافتن اسطوره ي خويشاوندي اش نسبت دهيم. پژوهش در دفاع از اين فرضيه بنا شده كه معماري نوعي گفتمان است كه از پيوندخوردگي و خويشاوندي ميان آثار در تقابل با هژموني يكتايي و منحصربفرد بودن سخن مي گويد و در انتقاد از نقد سنتي است كه در بدنهي انتقاداتشان ارزش اثر را به اصالت ايده، حاصل ذهن خلاقه ي آفريننده، نسبت مي دهند و برخي آثار را تا سطح اثري كپي و فقط اقتباسي، تنزل مي دهند . اما در رهيافت ميان متني هيچ متني (اثري) ديگر فقط يكتا نيست و به طور حتم در گفتگوي ميان لايه هاي ذهن هنرمند با يك يا چند پيش متن ديگر شكل يافته است. پژوهش با ماهيتي كاربردي و به روش تحليلي تفسيري مي باشد. داده هاي مستخرج با تكيه بر استدلال منطقي مورد تحليل قرار خواهند گرفت كه نتايج آن در قالب جداولي ارائه خواهد شد. با رويكرد تفسيرگراي ميان متني به تحليل آراي معتبر با محوريت مفهوم خوانش ميان متني مي پردازيم و در نهايت تحليل چند اثر از معماري ايران ارائه مي شود، تا خوانش معماري ميان متني، به صورت كلّي بازشناخته شود.