شناسايي عوامل موثر بر اجتماع پذيري در محيط آموزش معماري وتحليل تعامل بين آن ها (با رويكرد تصميم گيري چندمعياره فازي)

با توجه به تاثير محيط كالبدي آموزش معماري بر يادگيري دانشجويان مربوطه، ضرورت دارد تا مولفه‌هاي موثر در اين رابطه شناخته شود. درخصوص آموزش معماري، نقش تعاملات و روابط ميان دانشجو و استاد حائز اهميت است. اجتماع پذيري به عنوان قابليتي كيفي از محيط آموزشي مي تواند امكان تعاملات اجتماعي بين دانشجويان معماري با اساتيد و نيز با يكديگر را افزايش داده و موجب ارتقاء فرآيند يادگيري معماري گردد. تحقيق پيش رو با فرض اينكه اجتماع پذيري محيط بر يادگيري دانشجويان تاثيرگذار است، به بررسي عوامل محيطي تاثيرگذار بر اجتماع پذيري در محيط آموزش معماري و ارزيابي روابط ميان آن ها مي پردازد. براي پاسخ به سوال تحقيق، پس از شناخت مفاهيم اوليه در باب اجتماع پذيري و تعاملات اجتماعي و نيز محيط آموزش معماري، از طريق روش تحليل منطقي و استدلال قياسي، مدل پيشنهادي از عوامل موثر بر اجتماع پذيري پرداخته شده است. سپس از طريق روش دلفي فازي(نظرسنجي از خبرگان و اساتيد معماري)، شاخصه ها در مدل پيشنهادي با درنظرگرفتن نقش آن ها در محيط آموزش معماري غربالگري گرديد. در مرحله بعدي، به منظور سنجش روابط ميان اين عوامل از روش ديماتل فازي استفاده شده است. نتايج به دست آمده عوامل موثر بر اجتماع پذيري در محيط آموزش معماري را به صورت شش دسته كلي نشان داد كه عبارتند از: عناصر فيزيكي، عوامل فضايي معماري، معاني زيباشناختي، احساس امنيت، معنايي ادراكي و عملكردي فعاليتي. در بين عوامل اصلي عناصر فيزيكي تأثيرگذارترين و عملكردي فعاليتي تأثيرپذيرترين شاخص و مهمترين عامل در هنگام طراحي معماري است.