اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر شناخت اجتماعي نوجوانان داراي اختلال انفجاري متناوب

مقدمه: اختلال انفجاري متناوب، در بافت اجتماعي و در پاسخ به محرك هاي اجتماعي ظاهر مي شود. احتمالا، پردازش محرك هاي اجتماعي و پاسخ به آنها در بافت هاي اجتماعي مختلف، در اين اختلال نقشي مهمي داشته و بر بروز نشانه هاي آن تاثيرگذار باشد. بنابراين، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان شناختيرفتاري بر شناخت اجتماعي در نوجوانان داراي اختلال انفجاري متناوب است. روش: پژوهش حاضر، ازنوع آزمايش ميداني با طرح پيش آزمون – پس آزمون است. تعداد 38 نفر دانش آموز داراي اختلال انفجاري متناوب با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارش شدند. دو گروه در ابتدا و انتهاي پژوهش، به پرسشنامه غربالگري اختلال انفجاري متناوب و داستان هاي اجتماعي پاسخ دادند. گروه آزمايش طي 10 جلسه، هر هفته يك جلسه، تحت مداخله درمان رفتارشناختي قرار گرفت. يافته ها: نتايج تحليل آنكووا نشان داد درمان رفتارشناختي بر بهبود شناخت اجتماعي و كاهش نشانه هاي اختلال انفجاري متناوب اثربخش بوده است. درمان رفتارشناختي بر بهبود مراحل‌ رمزگرداني سرنخ ها، بازنمايي و تفسير اطلاعات، و گزينش پاسخ اثربخش بوده است. اما بر مراحل روشن كردن اهداف و جستجوي پاسخ هاي ممكن، تاثيري ديده نشد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد با استفاده از تدابير درمان شناختيرفتاري و تعميم آن به بافت‌هاي اجتماعي مختلف، بتوان شناخت اجتماعي افراد داراي اختلال انفجاري متناوب را بهبود بخشيد كه به عنوان ظرفيتي مهاري، براي جلوگيري از بروز نشانه هاي اين اختلال در بافت هاي اجتماعي عمل كند.