اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر خودپنداره تحصيلي دانش آموزان مبتلا به اختلال يادگيري خاص

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر خودپنداره تحصيلي دانش آموزان مبتلا به اختلال يادگيري خاص بود. اين مطالعه در چارچوب طرح نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون-پيگيري با گروه گواه انجام گرفت. جامعه آماري پژوهش شامل دانش آموزان دختر پايه پنجم ابتدايي شهرستان بابلسر در سال تحصيلي 96-1395 بود. تعداد 30 نفر دانش آموز مبتلا به اختلال يادگيري خاص با اجراي آزمون مشكلات يادگيري كلورادو و در نظر گرفتن نمره ي بهره ي هوشي از طريق روش نمونه گيري آسان انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و گواه گمارش شدند. گروه آزمايش طي 8 جلسه تحت واقعيت درماني گروهي قرار گرفت. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه مشكلات يادگيري كلورادو (CLDQ)، نسخه دوم آزمون هوشي وكسلر براي كودكان و سياهه خودپنداره تحصيلي. تجزيه و تحليل داده ها از طريق تحليل واريانس آميخته و با استفاده از نرم افزار SPSS22 انجام شد. يافته هاي حاصل از آزمون فرضيه ها نشان داد كه واقعيت درماني گروهي منجر به افزايش معني دار نمرات مؤلفه هاي خودپنداره تحصيلي در مراحل پس آزمون و پيگيري، در گروه آزمايشي نسبت به گروه گواه گرديد (0.05 p). بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر، توصيه مي گردد واقعيت درماني گروهي به منظور پيشگيري از آسيب هاي تحصيلي دانش آموزان مبتلا به اختلال يادگيري خاص، مورد توجه قرار گيرد.