پيش‌بيني اميد به زندگي برمبناي كيفيت زندگي، استرس ادراك شده و خستگي در بيماران مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس (MS)

مقدمه: بيماري مولتيپل اسكلروزيس (MS) يكي از بيماري‌­هاي مزمن است كه اختلالات جسمي و رواني در ميان اين بيماران بسيار شايع است. هدف: هدف پژوهش حاضر، پيش‌بيني اميد به زندگي بر مبناي كيفيت زندگي، استرس ادراك شده و خستگي در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS) بود. روش: روش پژوهش همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش، تمامي اعضاي انجمن بيماران مولتيپل اسكلروزيس (MS) در نيمه اول سال 1396 بود كه از ميان جامعه آماري فوق با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده تعداد 120 نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده­ها عبارت بود از پرسشنامه‌هاي اميد به زندگي ميلر (MHS)، كيفيت زندگي (SF36)، استرس ادراك شده (PSS) و سنجش چند بعدي خستگي (MFI). داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي ضريب همبستگي و تحليل رگرسيون چندگانه به روش گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه كيفيت زندگي با اميد به زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS) رابطه مثبت معني‌داري دارد ولي استرس ادراك شده و خستگي با اميد به زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS) رابطه منفي معني‌داري داشتند. همچنين نتايج نشان داد كه كيفيت زندگي، استرس ادراك شده و خستگي در مجموع 39% از كل واريانس اميد به زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS) را تبيين مي‌كنند كه در اين ميان استرس ادراك شده (0.34=Beta) بيشترين نقش را در پيش‌بيني اميد به زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS) داشت و بعد از آن به‌ترتيب خستگي (0.22=Beta) و كيفيت زندگي (0.20=Beta) قرار داشتند. نتيجه‌گيري: با توجه با تأثير كيفيت زندگي، استرس ادراك شده و خستگي در اميد به زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS) پيشنهادمي‌شود ضمن درمان دارويي براي بهبود وضعيت سلامت روانشناختي و افزايش اميد اين بيماران، دوره‌هاي آموزشي مبتني بر كيفيت زندگي و مبتني بر كاهش استرس براي آن ها تشكيل شود.