اثربخشي بسته اميددرماني مبتني بر رويكرد مثبت‌نگر بر خودكارآمدي و احساس تنهايي بيماران پاركينسون

مقدمه: بروز بيماري هاي مزمن همچون پاركينسون، علاوه بر سلامت جسمي، سلامت روان‌شناختي مبتلايان را نيز با آسيب جدي مواجه مي‌سازد. بر همين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي بسته اميددرماني مبتني بر رويكرد مثبت‌نگر بر خودكارآمدي و احساس تنهايي بيماران پاركينسون انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل افراد مبتلا به بيماري پاركينسون شهر اصفهان در سه‌ماهه زمستان سال 1397 بود. در اين پژوهش تعداد 40 فرد مبتلا به بيماري پاركينسون با روش نمونه‌گيري غيرتصادفي در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه هاي آزمايش و كنترل گمارده شدند (20 بيمار در گروه آزمايش و 20 بيمار در گروه كنترل). گروه آزمايش مداخله آموزشي اميددرماني مبتني بر رويكرد مثبت‌نگر را طي سه ماه در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. پرسشنامه‌هاي مورداستفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه خودكارآمدي (شرر و آدامز، 1982) و پرسشنامه احساس تنهايي (راسل، 1996) بود. داده‌هاي حاصل از پژوهش به شيوه تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر با استفاده از نرم‌افزار آماري 23SPSS مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بسته آموزشي اميددرماني مبتني بر رويكرد مثبت‌نگر بر خودكارآمدي و احساس تنهايي بيماران پاركينسون تأثير معنادار دارد (P 0.001). اين در حالي بود كه اين تأثير در مرحله پيگيري نيز ثبت خود را حفظ كرده بود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه بسته آموزشي اميددرماني مبتني بر رويكرد مثبت‌نگر به دليل برخورداري از روش‌هاي اميددرماني و روان‌درماني مثبت‌نگر، مي‌تواند منجر به بهبود خودكارآمدي و احساس تنهايي بيماران پاركينسون شود.