تاثير زانوي پرانتزي بر فعاليت پيش بينانه، الگوي زمان بندي عضلات و زمان رسيدن به پايداري حين پرش – فرود تك پا

هدف: زانوي پرانتزي از شايع ترين ناهنجاري هاي اندام تحتاني است كه با اختلال در عملكرد افراد همراه است، اما راستاي اندام و همچنين فعاليت عضلات در حين فعاليت هاي ورزشي در اين افراد كمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف اين مطالعه، بررسي تأثير زانوي پرانتزي بر فعاليت پيش بينانه، زمان بندي عضلات و زمان رسيدن به پايداري حين پرش فرود مي باشد. روش بررسي: در اين تحقيق مقطعي،30 نفر ورزشكار (15 نفر با زانوي پرانتزي و 15 نفر بدون آن) شركت كردند. زانوي پرانتزي با استفاده از كوليس با دقت 0.01 ميليمتر اندازه گيري شد. زمان رسيدن به پايداري با استفاده از صفحه نيرو در حركت پرش فرود ارزيابي شد. با استفاده از اطلاعات ثبت شده توسط دستگاه الكتروميوگرافي كه با صفحه نيرو همزمان شده بود ميزان و زمان آغاز فعاليت عضلات محاسبه و براي تجزيه و تحليل در برنامه متلب استخراج شد. براي تجزيه و تحليل آماري داده ها از آزمون t مستقل با سطح معناداري (p≤0/05) استفاده گرديد. يافته ها: نتايج  نشان داد كه ميزان فعاليت عضله سريني مياني(0/003=p) در افراد زانوي پرانتزي كمتر از افراد طبيعي است و اين تفاوت از لحاظ آماري معني دار شد. اما مقايسه فعاليت سريني بزرگ، دوسر راني و نيم وتري بين دو گروه معني دار نشد. همچنين مقايسه زمان آغاز فعاليت عضلات بين دو گروه معني دار نشد(0/05 lt;p). همچنين مقايسه زمان رسيدن به پايداري در راستاي داخلي – خارجي (0/003=p) و كلي (0/01=p) در افراد زانوي پرانتزي بيشتر از افراد طبيعي است و اين تفاوت معني دار شد. اما در راستاي قدامي خلفي بين دو گروه معني دار نشد (0/05 lt;p).   نتيجه گيري: به نظر مي رسد واروس زانو  Knee Varus عاملي اثر گذار بر بيومكانيك پرش فرود باشد به طوري كه باعث كاهش فعاليت عضله سريني مياني مي شود. اين تغييرات ممكن است با كاهش ثبات طرفي و افزايش احتمال آسيب ديدگي در ورزشكاران همراه باشد.