تغيير در وضعيت قرارگيري پا بر فعاليت الكتريكي عضلات بدن انسان (مطالعۀ مروري)

هدف: اهميت وضعيت پا بر بيومكانيك حركات عملكردي مختلف از جمله حركات پايه (مانند راه رفتن و دويدن)، مهارت هاي مختلف ورزشي و وظايف شغلي مورد قبول همگان است. هدف از انجام مطالعۀ مروري حاضر بررسي اثر تغيير در وضعيت قرارگيري پا بر ميزان فعاليت الكتريكي عضلات بدن انسان حين انجام وظايف حركتي مختلف بود. روش بررسي: پژوهش هاي فارسي و انگليسي چاپ شده در بانك هاي اطلاعاتي Google scholar GoogleScholar، PubMed، Web of science ScienceDirect،SID ، Magiran و Irandoc و با محدوديت زماني سال هاي 20182000 جستجو شد. از كليد واژه هاي وضعيت پا (Foot Position)، وج پا (Foot Wedge)، الكترومايوگرافي (Electromyography) و فعاليت عضله (Muscle Activity) و تركيبي از آن ها براي استخراج مطالعات مرتبط استفاده شد. يافته‌ ها: از ميان مقالات مرتبط با موضوع، 20 پژوهش براي بررسي انتخاب شد. به طور كلي، مطالعات پيشين نشان داده‌ اند كه استفاده از وج پشت و جلوي پا به ترتيب باعث افزايش و كاهش سطح فعاليت عضلات (عمدتا ناحيۀ پايين تنه) مي ‌شود؛ اما اثرات استفاده از وج داخلي و خارجي پا نامشخص است. از آنجا كه روش‌ هاي تجزيه ‌و تحليل متفاوت سيگنال‌ هاي خام دريافت شده مي ‌تواند به مقدار متغيرهاي خروجي سيگنال الكترومايوگرافي اثر مهمي بگذارد؛ مقايسه نتايج مطالعات مختلف بايد با احتياط صورت بگيرد. نتيجه ‌گيري: به نظر مي‌رسد كه محدوديت و نقايص موجود در مطالعات پيشين در زمينه بررسي اثرات تغيير در وضعيت قرارگيري پاها، شامل موارد ذيل است. عدم به ‌كارگيري افراد مبتلا به انواع ناهنجاري و بدشكلي ‌هاي ساختاري پا؛ عدم بررسي سطح فعاليت عضلات ناحيۀ تنه؛ عدم تحليل سيگنال الكترومايوگرافي عضلات با روش‌ هاي مناسب و جديد؛ و استفاده از  ابزارهايي نظير وج چوبي جهت تغيير وضعيت پا به جاي كفي‌ هاي طراحي و ساخته شده كه در شرايط واقعي استفاده مي شوند. بنابراين، نياز به مطالعات آتي در زمينۀ موارد مطرح شده وجود دارد.