بازنمائي نظام معنايي زنان تهراني به هويت‌هاي متمايز ظاهري برآمده از جراحي‌هاي زيبايي

اين پژوهش با استفاده از روش نظريه ي زمينه‌اي، تحليل استقرايي و تحليل كيفي داده‌ها، نظام معنايي زنان تهراني به هويت‌هاي متمايز ظاهري برآمده از جراحي هاي زيبايي را با استناد به داده هاي واقعي مطالعه كرده است. در اين پژوهش براي دسترسي به بيشترين تنوع ممكن در نمونه ها، با نمونه گيري هدفمند با 15 زن جوان تهراني كه جراحي زيبايي كرده بودند، مصاحبه نيمه ساختاريافته و عميق انجام شد. داده ها با استفاده از مدل پارادايمي اشتروس و كوربين مقوله بندي و مدل پارادايمي آن ترسيم شد. براي سنجش اعتبار و روايي پژوهش گروه‌هاي متمركز از 7 نفر از مشاركت‌كنندگان تشكيل و از آنها خواسته شد تا يافته‌هاي كلي به دست آمده را ارزيابي كنند و در مورد آنان نظر دهند. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد، مهم ترين شرايط علي انجام عمل جراحي زيبايي در بين زنان مشاركت كننده حقارت عضوي، الگوپذيري ظاهري، اختلال در زيبايي خواهي، اغواگري جنسي، ايده ي خلق بدن و وابستگي به مد است. عوامل مداخله گر شامل پيشنهاد پزشك، تقابل سنت و مدرنيته و هژموني وانمودگي مي شوند. زنان راهبردهاي انتخاب آگاهانه، انقياد بدن، چيدمان بدن را به كار مي گيرند كه پيامدهايي نظير توليد انبوه، بدن نمايشي و كالايي شدن بدن را به همراه دارد. درنهايت، مقوله ي هسته در اين پژوهش بدن ساختارزدايي شده است كه بيانگر تفكراتي است كه بر زيبايي و دلخواه و مطابق با ارزش‌ها و آرمان‌هاي زيبايي شناختي بودن بدن در جامعه، علاوه ‌بر كاركرد سلامتي و ادامه ي حيات آن تأكيد دارد.