بررسي چرايي كاربرد واژه هاي آركائيك در جزء سي ام قرآن كريم

يكي از شيوه‌ هاي كاربسته در قرآن كريم براي شيواگويي، روگرداني از ادبيات و سبك گفتار روزمرّه است. روزمرّه نبودن كلام، يكي از شيوه‌هايي است كه گاه اديبان با كاربرد آن به كلام خود گيرايي مي‌بخشند؛ و به آن آشنايي زدايي مي گويند؛ پديده اي كه بايد درك آن براي شنونده دست يافتني باشد. يكي از شيوه هاي اين رويكرد ادبي، آركائيسم يا باستان گرايي است. آركائيسم يعني كاربست واژه ها و عباراتي در زبان روزمره و رسمي كه كهنه و بي كاربرد شده باشد يا كاربرد واژگان سرزميني در سرزميني ديگر و يا احياي واژه هايي كه در دسترس توده¬ مردم نيست و به زبان هويت مي بخشد. آركائيسم يكي از شگردهاي آشنايي¬زدايي براي گيراييِ ذهن شنونده در مكتب نقد ادبي ِصورت گراي روس است. ; تلاش ما در اين پژوهش بر پايه اين رويكرد آن است كه با روش توصيفي ـ تحليلي در چارچوب مكتب ياد شده، تعدادي از واژه هاي آركائيك در جزء سي¬ام قرآن را جستجو و فوايد كاربست و بسامد اين واژه ها را در ديگر اجزاي قرآن يافته و نيز پيامدهاي آن را بررسي كنيم. ; برآيندهاي اين پژوهش نشان دهنده آنند كه نخست از اين ساز و كار در قرآن كريم بهره گيري شده است، دو آن كه واژگان آركائيكِ به كار رفته در اين بخش از قرآن، در ديگر بخش هاي آن، بسيار اندك خودنمايي مي كنند و سه آن كه چون بيشتر سوره¬هاي اين جزء قرآن در پيوند با سال هاي نخستين انگيزش فرستاده خدا (فضاي انكار حقيقت از سوي مشركان) بوده اند، در مي يابيم خداوند در پي راهنمايي آدميان از هنر و شيوه برجسته سازي سخنان خود براي گيرا شدنشان سود جسته است.