پديد آورندگان :
محمدي اصل, مهدي دانشگاه علامه طباطبايي , احمدي افرمجاني, علي اكبر دانشگاه قم
كليدواژه :
اخلاق كانتي , صورت‌گرايي تهي , حيات اخلاقياتي , بررسي نقد هگل
چكيده فارسي :
هگل هر سه نقد عقل نظري، عملي و قوۀ حكم را با نگاهي انتقادي مطالعه كرد. نقد موسوم به صورت‌گرايي تهي، به شكل‌هاي مختلف در آثار هگل، از دوران جواني تا پايان عمر، حضور دارد، گاه در ضمن نقدهاي ديگر پنهان است و گاه خود چنان آشكار است كه نقدهاي ديگر را در ضمن خود پنهان دارد. اما نهايتاً بنيان اين نقد بر اين تصور استوار است كه اخلاق كانتي غيرتاريخي، صوري و بي‌محتواست، لذا در موقعيت‌هاي انضمامي عمل از عامل اخلاقي دستگيري نكرده، تكليف او را در انجام يا ترك فعل روشن نمي‌كند. به زعم هگل، دليل عمدۀ اين ضعف به عقل‌گرايي خشك و بي‌روح كانت برمي‌گردد كه با استعلا بخشيدن به عقل عملي و قطع پيوند آن با خواست‌ها و اميال جزئي و سوبژكتيو، آن را تهي از محتوا كرده و به صرف صورتي كلي از قانون فروكاسته است
چكيده لاتين :
Hegel reads Kant's three critiques, that of the Critique of Pure reason, Practical Reason, and Judgment with a critical approach. The critique called "empty formalism", in different forms, is present in Hegel's works, from youth till death, thus sometimes is hidden in others critiques and sometimes is so obvious that hides other critiques within itself. But finally, the base of it is founded upon the idea that Kant's morality is a non-historical, formal and empty one, thus, in concrete situations of action, it cannot assist moral agents and does not tell him/her how to act. For Hegel, the main reason of this inability stems from Kant's strict and arid morality, which by transcending practical reason and detaching its relation with wants and particular and subjective inclinations, makes it empty and reduces it to a universal form of law.
