گردشگري ديني، الزامات، راهبردها و پيامدها

گردشگري ديني يكي از اَشكال گردشگري است كه امروزه بيش از پيش مورد توجه قرار گرفته و توسعه آن در دستور كار است. اين پژوهش با هدف ارائه الگوي نظري توسعه گردشگري ديني در ايران به صورت كيفي و به روش نظريه‌پردازي داده بنياد انجام شده است. براي گردآوري اطلاعات از مصاحبه‌هاي عميق و بدون ساختار با 18 خبره آشنا به موضوع استفاده شد. حاصل اين مصاحبه‌ها، طي فرايند شناسه­گذاري باز، محوري و انتخابي مورد تحليل قرار گرفت. از درون مجموعه‌ مفاهيم اوليه اين مرحله، مقوله‌هايي استخراج شد. در ادامه، اين مقوله‌ها تحت عناوين عوامل علّي، پديده محوري، شرايط زمينه‌اي، عوامل مداخله‌گر، راهبردها و پيامدهاي توسعه گردشگري ديني، دسته‌بندي شد. عوامل علّي اثرگذار بر توسعه گردشگري ديني كشور در قالب مديريت جاذبه‌ها و رويدادها ، مديريت تبليغات و توسعه زيرساختها و خدمات لازم متناسب با نياز گردشگران ديني ورودي و عوامل مداخله‌گر شامل قوانين و مقررات و تدوين سياستهاي كلان گردشگري ديني شناسايي شد. شرايط زمينه‌اي شامل شرايط فرهنگي و شرايط اقتصادي و راهبردها نيز شامل بازاريابي ، بهبود اوضاع زيست‌محيطي ، منابع انساني و آموزش ، تعامل بخش دولتي و خصوصي به منظور توسعه گردشگري ديني ، داشتن نگاه سيستمي و جذب سرمايه‌گذار تعيين شد. پيامدهاي شناسايي شده عبارت است از افزايش مدت ماندگاري گردشگران ديني ، تقويت انگيزه اصلي گردشگران ديني ، افزايش تعداد گردشگران ديني و افزايش درآمد حاصل از ورود گردشگران ديني به كشور .