تأثير منابع سازماني و قابليت‌هاي پويا بر عملكرد شركت‌هاي دانش‌بنيان

كسب برتري رقابتي در دنياي متغير و پرتلاطم امروز از مهم‌ترين چالش‌هاي پيش روي مديران سازمان‌ها است كه براي غلبه بر آن نظريه‌ها و ديدگاه‌هاي جديدي مطرح ‌شده است. قابليت‌هاي پويا يكي از ديدگاه‌هايي است كه طي حدود يك دهۀ اخير به‌عنوان مكمل نظريه‌هاي راهبرد در رويكرد منبع محور ارائه ‌شده است. هدف اين تحقيق نگاهي به اين مفهوم و تأثير آن بر منابع سازماني و عملكرد سازمان است. روش اين پژوهش توصيفي و از نوع پيمايشي است. جامعه آماري مدير عامل، اعضاي هيئت‌ مديره، مديران، معاونين و كارشناسان خبره شركت‌هاي زيرمجموعۀ صنايع مخابرات ايران بوده است كه براي سنجش متغيرهاي تحقيق تعداد 66 پرسشنامه ميان جامعه آماري توزيع شد. روايي پرسشنامه با استفاده از تحليل عاملي تأييدي و پايايي آن با آلفاي كرون باخ تعيين شد. به‌منظور تحليل داده‌ها و آزمون فرضيه‌هاي تحقيق از روش كمترين توان دوم جزئي استفاده‌ شده است و جهت و شدت روابط ميان سازه‌هاي منابع كليدي و منابع غيركليدي، قابليت‌هاي پويا و عملكرد در اين بنگاه‌ها مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاصل از اين پژوهش تأثير منابع سازماني و قابليت‌هاي پويا بر عملكرد شركت و همچنين نقش ميانجي‌گري قابليت‌هاي پويا را نشان داد.