الگوي بهره‌گيري از عوامل پيش‌برنده و بازدارنده‌ها در شكل‌گيري دانشگاه كارآفرين در ايران

دراكر (2010)، جامعه كارآفرينانه را در قرن بيست و يكم جانشين تحول بزرگ قرن بيستم، يعني رفاه اجتماعي مي‌داند. در جامعه كارآفرينانه، دانشگاه‌ها نيز بايد كارآفرينانه و نوآورانه باشند. هدف اين پژوهش، ارائه الگوي بهره‌گيري از عوامل پيش‌برنده و هدايت بازدارنده‌ها در شكل‌گيري دانشگاه كارآفرين در ايران بوده است. اين تحقيق از نظر هدف،كاربردي و از نظر نحوه گردآوري داده‌ها، توصيفي-پيمايشي است. از جامعه آماري 2142 نفره اعضاي هيأت علمي دانشگاه‌هاي شاهد، تهران و يزد، 400 نفر به‌عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. با مرور مباني نظري و شناسايي عوامل تأثيرگذار بر شكل‌گيري دانشگاه كارآفرين، پرسشنامه تحقيق تهيه و توزيع شد. بررسي و تحليل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS انجام و از آزمون‌هاي فريدمن و تحليل عاملي تأييدي استفاده شد. در نتيجه، الگويي شناسايي شد كه متشكل از 23 عامل در دو گروه عوامل پيش‌برنده و بازدارنده داخلي و محيطي مؤثر در شكل‌گيري دانشگاه كارآفرين است. بالاترين اولويت در بين عوامل پيش‌برنده، مربوط به عامل نگرش افراد نسبت به كارآفريني و بالاترين اولويت در بين عوامل بازدارنده داخلي و محيطي، ساختار سازماني و حاكميت دانشگاه است. با مقايسه عوامل مشخص شد كه عوامل پيش‌برنده محيطي نسبت به ديگر عوامل، اهميت بيشتري دارند؛ در نتيجه براي بهره‌گيري از اين الگو جهت شكل‌گيري دانشگاه كارآفرين در ايران لازم است به اين عوامل توجه بيشتري شود.