سياست‌گذاري مهار تلفات جاده‌اي در كشور

واقعيت‌ها نشان مي‌دهد كه در همه جاي دنيا سه عامل انسان، راه و خودرو نقش تعيين‌كننده‌اي در وقوع تلفات جاده‌اي دارند؛ اما درصد تأثير آنها براي كشورهاي مختلف متفاوت است. هدف اين پژوهش، شناسايي عوامل و متغيرهاي اصلي تلفات جاده‌اي در ايران و سپس توسعه يك مدل شبيه‌سازي پويايي‌شناسي سيستم است. پويايي‌شناسي سيستم، روشي براي درك و تجزيه‌ وتحليل بهتر مسائل پيچيده، درهم‌تنيده، غيرخطي و پويا در سيستم‌هاي اجتماعي است كه مي‌تواند به طراحي ساختار و سياست‎هاي جديدي براي بهبود رفتار سيستم‌ها كمك كند. ازآنجاكه مسئله پيش‌بيني تصادفات و تلفات جاده‌اي، دربرگيرنده سيستم‌هاي پيچيده و متنوعي از جمله: انسان، راه و خودرو و بسياري عوامل محيطي ديگر مي‌شود، طراحي مدل شبيه‌سازي پويا براي درك روابط بين اين سيستم‌ها در كشور ضروري به نظر مي‌رسد كه مي‌تواند منجر به تكامل ارائه راه‌حل‌هايي پايدار براي تضمين ايمني جاده‌ها شود. در اين پژوهش از نرم‌ افزار شبيه‌سازي ونسيم استفاده و داده‌هاي حمل و نقل، تصادفات، بزرگ راه‌ها و نيروي پليس از منابع دولتي جمع‌آوري شده است. مدل با توجه به سناريوهاي تمامي راهبردهايي كه براي بهبود وضعيت مي‌توان ارائه داد شامل: سياست بهبود امدادرساني جاده‌اي، سياست بهبود كيفيت خودرو و راه و سياست افزايش حضور پليس در جاده‌ها، توسعه داده شده است و بااستفاده از سوابق موجود از داده‌هاي واقعي تصادفات و تلفات، اعتباريابي شده است. براساس نتايج شبيه‌سازي، سياست‎هاي اعمال شده در كوتاه‌مدت كاملا موثر واقع شده‌اند و عامل انساني مهمترين عامل در وقوع تصادفات مشاهده شد.