جايگاه نظريۀ فقر وجودي معلول در تبيين خداشناسي فطري ملاصدرا در آيۀ فطرت

در ميان براهين اثبات خدا، دليل فطرت از مهم‌ترين دلايل خداشناسي است كه بر فطري بودن معرفت به خداوند در جميع مخلوقات (به خصوص انسان) دلالت دارد. يكي از صريح‌ترين آيات قرآن در دلالت بر خداشناسي فطري، آيۀ 30 سورۀ روم است. اين آيه از عجين بودن ساختار وجود انسان با شناخت خداوند خبر مي‌دهد. ملاصدرا با الهام از قرآن و حديث و با بهره‌گيري از مباني عقلي و فلسفي خود، اين گزاره ديني را مستدل كرده است. در اين پژوهش سعي شده است به روش توصيفي ـ تحليلي و با تكيه بر آراء ملاصدرا، تبيين فلسفي او از خداشناسي فطري تحليل گردد تا جايگاه نظريۀ فقر وجودي معلول در بيان وي معلوم شود. ملاصدرا با تكيه بر اصل اضافه اشراقي ممكنات به واجب، تحليلي وجودشناختي از اين آموزه قرآني ارائه داده است كه بر اساس آن، حضور مخلوقات نزد خداوند و حضور خداوند نزد جميع مخلوقات اثبات مي‌شود. بر اساس تبيين وجودشناختي خداشناسي فطري نيز تلازم بين فقر وجودي و علم حضوري مخلوقات به خداوند و چگونگي دلالت آيۀ فطرت بر سير خودشناسي به خداشناسي به دست مي‌آيد.