بررسي جامعه‌شناختي رابطه پيشگيري وضعي و انتظامي از جرايم و آسيب‌هاي اجتماعي با احساس امنيت در شهر نوشهر

زمينه و هدف: شهرستان نوشهر به دليل نزديكي به دريا، توريستي بودن و كارآفريني در چند دهه اخير مهاجرپذير بوده و جمعيت آن چند برابر گرديده است، رشد بي‌رويه جمعيت موجب رشد شهرك‌هاي اقماري خودرو و بدون برنامه شده، در نتيجه انواع جرايم و آسيب‌هاي اجتماعي و به تبع آن احساس ناامني در شهروندان را به همراه آورده است. پژوهش حاضر با استفاده از نظريات جامعه‌شناسي، به بررسي رابطه پيشگيري وضعي و انتظامي از جرايم و آسيب‌هاي اجتماعي با احساس امنيت شهروندان نوشهري در سال 1397 پرداخته است.روش‌شناسي: پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر ماهيت، توصيفي-تحليلي از نوع پيمايشي مي‌باشد. كه در جمع‌آوري داده‌هاي آن از پرسشنامه محقق ساخته با طيف پنجگانه ليكرت استفاده شده است. پايايي پرسشنامه با استفاده از آلفاي كرونباخ براي همه متغيرها بالاي 0.85 برآورد گرديد. تعداد 392 نفر از شهروندان نوشهري نمونه تحقيق را شامل مي‌شدند كه از چهارده محله شهري و حومه نوشهر به روش نمونه‌گيري خوشه اي چند مرحله اي برگزيده شدند.يافته‌ها: تفاوت معني‌داري از نظر انواع احساس ناامني بين شهروندان به تفكيك مناطق بدون پيشگيري و مناطق با پيشگيري وجود دارد. تحليل رگرسيوني نشان داد متغيرهاي مستقل؛ طراحي و معماري نامناسب مناطق شهري و عدم نظارت مداوم بر عرصه فضاهاي شهري 0.74از تغييرات احساس ناامني را تبيين مي‌نمايند.نتيجه‌گيري: همان‌گونه كه نتايج پژوهش نشان دادند معماري و طراحي مناسب مناطق شهري مي‌تواند در افزايش احساس امنيت شهروندان سهم قابل توجهي داشته باشد اين عامل وقتي با عامل نظارت مداوم بر عرصه مناطق شهري تركيب مي‌شود داراي تأثير دو چنداني در احساس امنيت شهروندان مي‌شود بنابراين به منظور تقويت احساس امنيت شهروندان در مناطق بدون پيشگيري شهري ضروري است ضمن توجه به طراحي‌هاي كالبدي اين مناطق، مبحث نظارت شهري مورد توجه بيشتري قرار گيرد.