تأثير مخارج سلامت بر شاخص توسعه انساني (HDI) در ايران، سال 1393-1380

زمينه و هدف: مقوله سلامت، ارتباط تنگاتنگي با پيشرفت و توسعه همه جانبه؛ من جمله توسعه اقتصادي و انساني دارد. هزينه هاي بهداشتي، عوامل مهمي هستند كه بر رشد اقتصادي تأثيرگذارند. اين مخارج مي تواند در كنار نيروي انساني و سرمايه فيزيكي موجب افزايش توسعه انساني گردد. اين مطالعه با هدف تعيين تأثير مخارج سلامت (دولتي و خصوصي) بر شاخص توسعه انساني (HDI) انجام شد. روش بررسي: مطالعه حاضر، يك مطالعه سري زماني است كه در آن داده هاي مرتبط با مخارج سلامت و شاخص توسعه انساني در سري زماني سال هاي 1393-1380 جمع آوري شد. سپس با استفاده از مدل هاي سري زماني در اقتصادسنجي و روش اقتصادسنجي خودرگرسيوني (VAR)، با تكنيك هاي عليّت گرنجر به تحليل آن ها پرداخته شد. يافته ها: در اين مطالعه مخارج عمومي سلامت با نرخ باسوادي بزرگسالان، رابطه اي يك طرفه داشت و جهت آن از مخارج عمومي سلامت به نرخ با سوادي بزرگسالان مي باشد. مخارج خصوصي سلامت با نرخ باسوادي بزرگسالان، رابطه اي يك طرفه داشت و جهت آن از مخارج خصوصي سلامت به نرخ با سوادي بزرگسالان مي باشد. همچنين بين مخارج عمومي سلامت و GDP سرانه، رابطه اي دو طرفه وجود داشت. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد مخارج بهداشتي بر روي شاخص توسعه انساني، تأثير معني داري دارد. با توجه به نقش مهم بخش خصوصي در تأمين و ارتقاي سلامت جامعه، پيشنهاد مي گردد توجه ويژه اي از سوي دولت بر اين امر صورت گيرد و با تلاش بيشتر در جهت تأمين اعتبارات هر دو بخش دولتي و خصوصي، موجبات بهبود و ارتقاي شاخص توسعه انساني فراهم شود.