مروري بر مسير دستيابي به سيستم انرژي 100% تجديدپذير تا سال 2050 – مطالعه موردي ايران و پاكستان

هدف از اين مقاله مروري بررسي و مقايسه چگونگي انتقال سيستم انرژي دو كشور ايران و پاكستان به سمت يك سيستم انرژي 100% تجديدپذير تا سال 2050 است. ايران و پاكستان در همسايگي هم قرار دارند و منبع عمده تامين انرژي در هر دو كشور، سوخت‌هاي فسيلي است. اما ايران عمده‌ترين منابع فسيلي را در اختيار دارد، در حالي كه پاكستان وارد كننده سوخت هاي فسيلي است. بنابراين در اين مقاله با مرور مقالات انجام شده بر روي طراحي يك مدل انرژي 100% تجديدپذير براي ايران و پاكستان، سعي شده است تا مسير انتقال انرژي در اين دو كشور بررسي و مقايسه شود. براي شبيه‌سازي يك سيستم انرژي 100% تجديدپذير از يك مدل تقريبي ساعت به ساعت از سال 2015 تا سال 2050 استفاده شده است، كه شامل بخش‌هاي تقاضاي برق، شيرين كردن آب دريا و توليد گاز صنعتي سنتزي بدون انرژي است. براورد هزينه برق توليدي نشان ميدهد كه منابع تجديدپذير بهترين كارايي و كمترين هزينه را در ميان تمام گزينه‌ها براي دستيابي به يك سيستم انرژي با نشر گازهاي گلخانه‌اي صفر دارا هستند. تجزيه و تحليل‌ها نشان مي‌دهد كه انجام اين انتقال از منظر فني و اقتصادي شدني است و دستيابي به آن در يك روش مقرون به صرفه امكان‌پذير است.