اختلال هاي رفتاري كودكان و تنيدگي مادران: نقش واسطه اي خستگي و راهبردهاي مقابله اي

هدف اين پژوهش تعيين رابطه بين اختلال‌هاي رفتاري كودكان و تنيدگي مادران آن‌ها از طريق واسطه‌گري خستگي و راهبردهاي مقابله مادران بود. روش اين پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود كه در سال تحصيلي 96-1395انجام شد. شركت‌كنندگان اين پژوهش شامل 226 نفر از دانش‌آموزان ابتدايي(و مادران آن‌ها) شهر خرم‌آباد بودند كه با روش نمونه‌‌برداري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند و به پرسشنامه اختلال‌ رفتاري راتر‌ـ‌فرم معلم (1967)، مقياس راهبرد‌هاي مقابله‌ـ‌فرم كوتاه (كارور، شي‌ير و وينتراب، 1989)، مقياس سنجش خستگي (دي‌وريس، ميشلسن، ون‌هك و درنت، 2004) و مقياس افسردگي، اضطراب و تنيدگي (لاويباند و لاويباند، 1995)پاسخ داند. تحليل داده‌ها در اين پژوهش با آزمون تحليل مسير انجام شد. آزمون واسطه‎گري به‌وسيله روش بوت‎استراپ نشان‎دهنده معناداري نقش واسطه‎‌اي خستگي و راهبرد‌هاي مقابله مادران در رابطه بين اختلال‌هاي رفتاري كودكان و تنيدگي مادران بود. بر اساس نتايج مي‌توان گفت كه اختلال‌هاي رفتاري كودكان از طريق افزايش خستگي و راهبرد‌هاي مقابله ناكارآمد مادران، تنيدگي آن‌ها را افزايش مي‌دهند و تنيدگي در مادران كودكان داراي اختلال‌هاي رفتاري كه از راهبردهاي مقابله‌اي كارآمد استفاده مي‌كنند، كمتر از مادراني است كه از راهبردهاي مقابله‌اي ناكارآمد استفاده مي‌كنند. از اين‌رو، برنامه‌ريزي جهت آموزش مادران كودكان داراي اختلال‌هاي رفتاري در استفاده از مهارت مديريت تنيدگي و ترغيب آن‌ها به استفاده از راهبردهاي مقابله‌اي كارآمد در كاهش تنيدگي اين مادران مؤثر است.