گونه شناسي فعلها از قرن چهارم تا ششم با تكيه بر تفسيرهاي فارسي

بطور قطع گروه فعلي مهمترين و تاثيرگذارترين بخش هر جمله بشمار ميرود. بررسي ويژگيهاي فعل و استخراج نتايج آن در آثار تفسيري ارزشمند زبان فارسي بويژه در آغاز شكلگيري زبان فارسي دري ، ميتواند بشناخت گونه ها و طبقه بندي كاملتر قواعد دستور تاريخي زبان فارسي، كمك كند.آثاري كه تاكنون در بررسي دستور زبان ،سبك شناسي، انواع نثر و زبانشناسي بويژه شناختِ گونه هاي زباني مناطق مختلف ايران، بدانها كمتر پرداخته شده است. در اين مقاله ميكوشيم تا به گونه شناسي فعلها از قرن چهارم تا ششم با تكيه بر تفسيرهاي فارسي از جنبه هاي زمان ،ساخت و افعال گونه اي بپردازيم و بگوييم كه آيا فعلها را از لحاظ گونه هاي زباني ميتوان بررسي و طبقه بندي كرد؟ و چه عوامل و ويژگيهايي ،متمايزكننده اين فعلها از يكديگر هستند؟بهمين منظور،تفسيرهايي چون ترجمه تفسير طبري، تفسير قرآن پاك، تفسير تاج التّراجم في تفسير قرآن الاعاجم ، تفسيري بر عشري از قرآن مجيد،تفسير قرآن مجيد(نسخه كمبريج) ، بخشي از تفسيري كهن، تفسير گزاره اي از بخشي از تفسير قرآن كريم (تفسير شنقشي) ، تفسير نسفي، تفسير رُوضُ الجِنان و رَوحُ الجَنان و تفسير كشف الاسرار و عُده الابرار مورد بررسي قرار ميگيرد. و آنگاه به نتيجه ميرسيم كه فعلها،از لحاظ گونه شناسي در اين آثار، قابل شناسايي و تقسيم بندي هستند.