فرآيندگزينش نيروي انساني در شاهنامه و تطبيق آن با معيار هاي گزينش در علم مديريّت منابع انساني

نظريّه پردازان علم مديريّت بر اين باورند كه مديريّت علمي از سال 1900 ميلادي با پيدا شدن نظريّه هاي جديد آغاز شد. اين در حالي است كه آثار ادبي جهان و از جمله ادبيّات فارسي ايران زمين، سرشار از ايده هاي مديريّتي است كه بسيار پيشتر از اين نظريّات مطرح شده اند . در اين جستار با روش توصيفي- تحليلي به بررسي يكي از زيرشاخه هاي علم مديريّت (گزينش) در حوزۀ مديريّت منابع انساني، در شاهنامۀ فردوسي پرداخته و به اين نتيجه رسيده ايم كه فردوسي، مديري لايق و شايسته بوده و ديدگاههاي مديريّتي برجسته و ممتازي ارائه كرده است كه ميتواند الگوي مناسبي براي مديريّت جامعۀ امروز باشد معيارهاي گزينش در شاهنامه براي همه يكسان است و گزينش با مشورت، آزمون، برنامه ريزي و هدفمندي انجام مي شود.گاه تغيير در مراحل گزينش به اقتضاي شرايط ديده ميشود. فرد بايد داراي ويژگي هاي نژادگي، پيشينۀ خوب اخلاقي، فكري و رفتاري، هنر، تخصّص، سن مناسب شغل و ظاهر آراسته و بدون عيب باشد. افراد نادان، فرومايه، ستمكار و ناسپاس از نگاه مديران شاهنامه مردودند. گزينش وابستگان و خويشاوندان نيز جز در موارد نادر و با رعايت اصول و دارابودن تمام شرايط لازم، جايز نيست. در گزينش هاي شاهنامه جنسيّت و ملّيّت افراد جزو معيارهاي اصلي نيست و در مواردي افرادي شايسته از سرزمينهاي ديگر براي پيشبرد اهداف حكومتي دعوت مي شوند.