ميان فزود (معترضه) مجالي براي وصف در شاهنامه فردوسي

رسالت اين پژوهش بررسي مفاهيم وصفي در «ميان فزود» (معترضه) هاي شاهنامه فردوسي و تعيين تأثير و ميزان كاربرد عناصر بلاغي (تشبيه، استعاره، اغراق و...) در آن است.امّا «ميان فزود» را ميتوان با تساهل و تسامح همان «جمله معترضه» دانست با اين تفاوت كه «ميان فزود» جامعيت و شمول بيشتري دارد. در اين مقاله تلاش بر آن بوده است كه گزيده اي از «ميان فزود »هاي با مفهوم وصف كه از تنوع ساختاري برخوردارند، مورد بررسي قرار گيرد.اين «ميان فزود»ها بيشتر به وصف امور محسوس و ملموس؛ همچون: طلوع و غروب خورشيد، صحنه هاي نبرد، اشخاص و اشياء، اماكن و غير آن پرداخته است كه رنگ و لحن حماسي در آنها كاملاً مشهود است. نمونه هاي ارائه شده در مقاله حاضر بيشتر به خاطر محتواي آنها بر مضامين و مفاهيم گوناگون وصفي بوده است و اما از جهت ساختار، قالب پربسامد، آن دسته از «ميان فزود»هاست كه در يك مصراع گنجانيده شده است.از ديدگاه بلاغي، فردوسي كمترين استفاده را از استعاره و بيشترين بهره را از اغراق و مبالغه برده است.ميان فزودهاي وصفي شاهنامه، مجالي بوده است براي شاعر كه هنر شاعري خود را به نمايش بگذارد كه اين خود دليلي بر تخيل وسيع او است.