سبك شعري «بي‌نشان» (بر پايۀ نسخۀ خطي ديوان اين شاعر ناشناخته)

«بي نشان» تخلص زني است كه از او نسخۀ خطي ديوان شعري در دست است؛ اين نسخه با شمارۀ 1102 در كتابخانۀ ملي پاريس نگهداري ميشود و تصويري صحافي شده از آن براي پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي تهيه شده و با شمارۀ 190 در آنجا موجود است. اشعار ديوان بي نشان بالغ بر1587 بيت شامل 216 غزل و 15 رباعي و يك قطعه است. «بي نشان» كه به احتمال بسيار زياد در قرن نهم ه.ق ميزيسته از شاعران بزرگ پيش از خود مانند عطار نيشابوري، مولوي، سعدي و حافظ تأثير پذيرفته و غزلهاي او از نظر ساختاري ، بيشتر متأثر از شعر حافظ است. «بي نشان» زباني بسيار ساده و بي تكلف دارد و از كلمات كهن به ندرت استفاده كرده است. شعر او در وزنهاي پركاربرد و معروف سروده شده است. شاعر، قافيه سنج نيست و از قافيه ها و رديفهاي بسيار ساده استفاده كرده است. خوش آوايي دروني شعر او بيشتر به دليل جناسهاي آن است و تشبيه و استعاره در شعرش بيشتر از صور خيال ديگر به كار رفته است. افكار مذهبي مانند توحيد، نبوت، امامت و معاد به صراحت در شعر «بي نشان» مطرح شده و عشق او به پيامبر اسلام نمود ويژه اي دارد. گمان نزديك به يقين ما اين است كه «بي نشان» به دليل داشتن افكار عرفاني از شهرت گريزان بوده و نميخواسته از او نام و نشاني بماند. در اين پژوهش سبك شعري شاعر در سه سطح زباني، ادبي و فكري بررسي شده است.