سبك شناسي طنز صائب تبريزي

سبك طنز پردازي صائب، حاصل محيط اجتماعي حاكم بر عصر صفوي است. وي شاعر و منتقد باورمندي است كه طنز را به عنوان سلاحي كارآمد در جهت اعتراض و انتقاد از ناهنجاريهاي جامعه خود به كار برده است. طنزهاي صائب از منظر سبك شناسي بيشتر، نتيجه محتوا و بلاغت اشعار اوست. انتقادهاي صائب از نظر محتوا درون گرا مي باشد و ذهن وي با آفاق و سطح پديده ها ارتباط برقرا ميكند تا بتواند مفاهيم عميق ذهني و انفسي را به تصوير بكشد. وي منتقد و اصلاحگري است كه با طنز خود در پي تحقير و بي ارزش جلوه دادن مقام و منزلت افرادي است كه در تيررس نيشخند او قرار گرفته اند. در واقع او علاوه بر طعنه نسبت به ويژگيهاي دروني افراد، به تحقير و بي ارزش نشان دادن ظواهر بيروني نظير: وسايل و پوشاك زاهدان نيز ميپردازد. زبان انتقادي او عفيف و متعالي است. مهمترين شگردهاي طنزآفريني او شامل؛ پارادوكس، ارسال مثل، تناقض، تمثيل، ايهام، حسن تعليل، تلميح، استعاره و كنايه مي باشد. روش پژوهش ، توصيفي - تحليلي مي باشد. در اين مقاله به دنبال پاسخ به اين سوال هستيم كه سبك طنز پردازي صائب از جهت فكري و سطح ادبي به چه ميزان در مبارزه شاعر با نابساماني هاي اجتماعي تأثير داشته است؟