بررسي سبك شخصي روايي در رمانهاي «بيوتن» رضا اميرخاني و «عمارت يعقوبيان» علاالأسواني

روايت داستان، اساسي ترين ركن و اسكلت آن را تشكيل ميدهد. روايت، شيوه يا فني است كه با آن داستان، توسط نويسنده نقل و روايت ميشود. ساختار روايي در داستانها، تعيين كنندۀ ارزش هنري داستان است و براي بررسي اين معيار، لازم است تا سبك روايي داستانها به طور جداگانه يا تطبيقي بررسي شوند. در اين مقاله، برمبناي سبك روايي، دو رمان اجتماعي معروف از دو نويسنده مشهور عرب و ايراني، عمارت يعقوبيان، از علا الاسواني و بيوتن، از رضااميرخاني، بررسي مي گردد. lt;-p gt;پس از بررسي و تحليل دو رمان، مشخّص شد كه سبك شخصي روايي اين دو نويسنده، تا حدّ زيادي به هم شباهت دارد. شگردهاي سبكي ويژۀ اسواني و اميرخاني در اين دو رمان «تعليق، زمان پريشي و حذف زماني، مكث توصيفي، اتصال كوتاه و كانوني شدگي» هستند. از نتايج اين پژوهش اين است كه هردو نويسنده در پردازش تعليق داستاني، از نوعي تعليق به نام پرش كوتاه جهت ايجاد علاقه در مخاطب، استفاده كرده اند و از منظر پردازش عنصر پيرنگ نيز شاهد نوعي سيستم كنشي هستيم. دو رمان از لحاظ ساختاري و محتوايي بسيار مشابه هستند و به خاطر بيان چرايي و روابط علي ومعلولي، داراي پيرنگ قوي ميباشند. ساختار روايي زمان در هردو مدور، غيرخطي و فاقد نظم و توالي مناسب است كه اين امر منجر به زمان پريشي شده است. استفاده از خلاصه هاي زماني نيز در هردو اثر باعث ايجاز و بسامد موجز شده است. اسواني و اميرخاني، با شگرد كانون شدگي دروني، در كنار هر شخصيت ايستاده و با صدا و زبان وي، اهداف خويش را بيان نموده اند.