انتظار و كهن‌الگوي تغيير قهرمان

در اين نوشتار، كارايي و مفهوم انتظار در دو جهان مدرن و پيشامدرن، مورد بررسي قرار گرفت. در اين تحليل هر واژه، علاوه بر معناي تحت‌الفظي خود، در مناسبتي كه با ديگر واژه‌ها و مفاهيم برقرار مي‌سازد، نقش و جايگاهِ عملكردي خاصي به خود مي‌گيرد. انتظار در مدار ارتباطي خود با كلماتي چون حقيقت، حجاب، رازوارگي و عمل قهرمانانه، مفهومي را شكل مي‌دهد كه از آن مي‌توان به عنوان رويكردي پيشامدرن ياد كرد. در اين مفهوم، غياب يك راهكار تحول‌ساز و سازنده است كه محدود به غيبت امام عصر4 نبوده و در سنت رفتاري بسياري از پيامبران و بزرگان ديني قابل رؤيت است. موقعيت غيبت، ظرفيت‌هاي روايي تازه‌ و نامنتظري را براي فرد منتظر به وجود مي‌آورد كه در اين پژوهش توسعه‌اي، از آن با نام زيبايي‌شناسي غياب ياد شده است. در اين مقاله كه براساس پژوهش اسنادي _ كتابخانه‌اي سامان يافته، انتظار از حد و اندازۀ يك اصطلاح فراتر رفته و بينش و گفتماني را موجب مي‌شود كه با گفتمان شكاك و بي‌باور مدرن در تعارض قرار مي‌گيرد. در اين مقايسۀ گفتماني، بنا بر اقتضائات انديشۀ مدرن، انتظار، مفهومي عبث و هجوآميز بوده و توان درك زيبايي‌شناسي امر غايب را از كف داده است. زيبايي‌شناسي غياب، روش و راهكاري براي بازتوليد مفاهيم تازه‌ و اثرگذار و روزآمدسازي مفاهيم و تفكرات گفتمان پيشامدرن است.