بررسي تطبيقي انتظار و هويت فرهنگي و تمدني در شعر معاصر عربي و فارسي

انديشه انتظار و بيان سيماي امام مهدي4 در شعر شاعران متعهّد به اهل‌‌بيت:، از ديرباز تاكنون به ويژه در شعر دوره معاصر ديده مي‌شود. شاعران معاصر، باب جديدي را در زمينه شعر و ادب به نام «ادبيّات مهدوي» گشودند و از دريچه شعر، امام مهدي4 را به عنوان منجي آخرالزّمان به تشنگان حقيقت معرّفي كردند. مقاله حاضر به روش توصيفي _ تحليلي و با استناد به شواهدي از اشعار اين شاعران به بررسي تطبيقي انتظار و هويت فرهنگي و تمدني در شعر معاصر عربي و فارسي مي‌پردازد. شاعران معاصر شيعه در زبان فارسي و عربي با استشهاد به تفاسير قرآن و روايات متواتر، در اشعار مهدوي خويش در پي وصف سيماي امام مهدي4 به بيان انتظار موعود پرداخته‌اند. البته مفهوم «انتظار» در انديشه اين شاعران مسلمان تنها در معناي انتظار خلاصه نمي‌شود و شاعران به موضوعات ديگري هم در اين زمينه توجه نشان داده‌اند كه بيانگر هويت و تمدن اسلامي است. شاعران در پرتو «ادبيات انتظار» از مضمون‌هايي مانند انواع انتظار (انتظار مخرّب و انتظار سازنده)، وظيفه منتظران در عصر غيبت (صبر و استقامت و شناخت و معرفت به امام مهدي4)، فضيلت انتظار و جمعه (نماد انتظار موعود) سخن مي‌گويند.