شناخت رابطۀ بين فردگرايي و محروميت نسبي با بي‌تفاوتي اجتماعي (مورد مطالعه: جوانان شهر كرمانشاه)

هدف اين پژوهش، شناخت رابطۀ بين فردگرايي و محروميت نسبي با بي‌تفاوتي اجتماعي با تأكيد خاص بر جوانان شهر كرمانشاه است. روش مورد استفاده پيمايشي و ابزار جمع‌آوري داده‌ها، پرسشنامه محقق ساخته است. جامعۀ مورد مطالعۀ جوانان 20 تا 30 ساله شهر كرمانشاه است كه تعداد 400 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گيري لين و تصادفي خوشه‌اي مورد مطالعه قرار گرفت. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار اس‌پي‌اس‌اس و آموس مورد سنجش قرار گرفتند. نتايج حاصل نشان مي‌دهد كه ميزان محروميت نسبي با مقدار همبستگي (0.134=r) و فردگرايي با مقدار همبستگي (0.202=r) با بي‌تفاوتي اجتماعي جوانان ارتباط معناداري دارند. نتايج رگرسيون نشان مي‌دهند مقدار T براي فردگرايي برابر (3.76 T=) و براي ميزان محروميت نسبي برابر (2.38 T=) است. اين دو متغير روي هم رفته توانستند مقدار 0.24 از تغييرات دروني متغير ميزان بي‌تفاوتي اجتماعي را تبيين كنند. نتايج حاصل از مدل معادله ساختاري (آموس) نشان مي‌دهد كه مقدار Pvalue براي چهار متغير (محروميت نسبي با مقدار 0.949، فردگرايي با مقدار 0.260، ميزان تحصيلات با مقدار 0.210 و متغير مدت زمان سكونت با مقدار ضريب رگرسيون استاندارد برابر 0.255) در سطح خطاي كوچك‌تر از 0.05 است كه نشان مي‌دهد تأثير متغيرهاي مذكور بر متغير وابسته معنادار هستند. نتايج مذكور براساس شاخص‌هاي برازش مدل براي RMR برابر 0.233، شاخص RMSEA برابر با 0.046، شاخص CMIN/DF برابر 2.012 و شاخص‌هاي CFI و PCFI با مقادير 0.943 و 0.767 در حد قابل قبولي مدل را مورد تأييد قرار مي‌دهند.