رابطه بين سبك‌هاي تدريس كلاس با انگيزش و پيشرفت تحصيلي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي گلستان در سال 1393-1394

مقدمه: تغييرات و پيشرفت‌ها در فن‌آوري آموزشي موجب شده تا آموزشگران، روش‌هاي سنتي آموزشي را مورد بازنگري قرار داده و تاكيد بيشتري بر اهميت توجه به سبك هاي يادگيري دانشجويان در طراحي و ارائه دوره هاي آموزشي بنمايند. با توجه به اهميت و نقش سبك‌هاي تدريس در ميزان يادگيري و رضايتمندي دانشجويان، اين مطالعه با هدف بررسي رابطه بين سبك‌هاي تدريس اعضاي هيأت علمي دانشگاه علوم پزشكي گلستان با انگيزش و پيشرفت تحصيلي انجام گرفت. روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصيفي_مقطعي بروي 313 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي گلستان در سال تحصيلي 1393_1394 انجام گرفته است. از ابزار هاي پيشرفت تحصيلي هرمنس، انگيزش هارتر و سبك تدريس استفاده گرديد كه روا و پايا مي باشند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون هاي توصيفي و استنباطي فريدمن و اسپيرمن استفاده مي گردد. يافته ها:يافته ها نشان داده است كه بين سبك تدريس و پيشرفت تحصيلي(0.001)و سبك تدريس و انگيزش( 0.007) ارتباط معني داري مثبت وجود دارد. نتيجه گيري: انگيزش عامل اساس پيشرفت تحصيلي بيان شده است. در واقع انگيزش تحصيلي به طور مستقيم عملكرد تحصيلي را تحت تأثير قرار ميدهد. با ارائه تنوع در سبك تدريس مي توان پيشرفت تحصيلي و انگيزش را در دانشجويان تقويت كرد.