بررسي ميزان فرسودگي شغلي و عوامل مرتبط با آن در كاركنان عملياتي اورژانس پيش‌بيمارستان

مقدمه:فرسودگي شغلي نتيجه پاياني استرس شغلي مديريت‌نشده است. در اين ارتباط، كاركنان عملياتي پيش‌بيمارستاني تنش شغلي قابل‌توجهي را تجربه مي‌كنند؛ زيرا اولين افرادي هستند كه بر بالين بيمار حضور پيدا مي‌كنند. در اين راستا، مطالعه حاضر با هدف تعيين فرسودگي شغلي و عوامل مرتبط با آن در كاركنان اوژانس پيش‌بيمارستاني مراكز شهري و جاده‌اي استان گلستان انجام شد. مواد و روش‌ها:در اين مطالعه كه با رويكرد توصيفي مقطعي انجام شد، 264 نفر واجد شرايط از بين كاركنان اورژانس در پايگاه‌هاي اورژانس استان گلستان در سال 1395 به روش سرشماري وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه Maslachبود كه براساس مقياس ليكرت سنجيده شد. در ادامه، داده‌ها وارد نرم‌افزار SPSS 18 با سطح معناداري (0.05P lt;) شدند و با استفاده از آمار توصيفي، استنباطي، ضريب همبستگي Pearson، آزمون توكي، آزمون T و  ANOVAتجزيه و تحليل گرديدند. يافته‌ها:نتايجنشان دادند كه رده سني بيشتر افراد نمونه بين 25 تا 29 سال بوده و ميانگين سابقه كاري آن‌ها هشت سال مي‌باشد. شايان ذكر است كه 46 درصد از آن‌ها قراردادي بودند و 63 درصد از آن‌ها با مدرك فوق ديپلم مشغول به فعاليت بودند. در رابطه با فرسودگي شغلي نيز از نظر توزيع فراواني در سطح كلي، 23.4 درصد از آن‌ها داراي فرسودگي شغلي زياد، 52.2 درصد داراي فرسودگي شغلي متوسط و 24.5 درصد داراي فرسودگي شغلي در سطح كم بودند. از سوي ديگر به لحاظ دفعات، بعد خستگي هيجاني با ميانگين نمره 38.35 از 100 بالاترين ميانگين نمره فرسودگي شغلي را داشت و بعد مسخ شخصيت (35.56) و عدم كفايت شخصي (29.06) به‌ترتيب رتبه‌هاي بعدي را كسب نمودند. نتايج ميانگين و انحراف معيار در بعد خستگي هيجاني معادل 7.66±20.71، مسخ شخصيت برابر با 3.61±10.67 و بعد عدم كفايت شخصي معادل 10.56±13.95 به‌دست آمدند كه با توجه به نمره هنجاري، تمامي آن‌ها در دسته متوسط قرار گرفتند. شايان ذكر است كه از نظر ارتباط بين متغير فرسودگي شغلي و ويژگي‌هاي دموگرافيك بين بعد عدم كفايت شخصي و ميزان تحصيلات اختلاف معناداري وجود داشت (0.028=P). نتيجه‌گيري:آگاهي از ميزان فرسودگي شغلي مي‌تواند اطلاعات مهمي را به‌منظور سياست‌گذاري در راستاي كاهش ميزان جابه‌جايي و ترك خدمت كاركنان و ارتقاي بهره‌وري آن‌ها به‌دست دهد.