بررسي تحليلي نسبت اقتصاد مقاومتي با نظام اقتصادي اسلام به‌عنوان گره اصلي در عدم پيشرفت اجرايي سياست‌هاي ابلاغي رهبر معظم انقلاب

نسبت اقتصاد مقاومتي و نظام اقتصادي اسلام يكي از تعيين‌كننده‌ترين مؤلفه‌هايي است كه جهت‌گيري اصلي را در اجراي اقتصاد مقاومتي مشخص مي‌كنند. پس از گذشت سال‌ها از مطرح‌شدن اقتصاد مقاومتي در ادبيات حكمراني انقلاب اسلامي، وجود تلقي‌هاي متفاوت از اين نسبت در بين اقتصاددانان و متصديان اجرايي اقتصاد كشور بسترساز بروز ناهماهنگي‌هايي در عرصه عمل شده است كه به‌نظر مي‌رسد يكي از مهم‌ترين موانع پيش‌رو در پيشرفت اجرايي سياست‌هاي كلي اقتصاد مقاومتي شمرده مي‌شود. آنچه در اين‌باره بايد پاسخ داده شود اين است كه اقتصاد مقاومتي از دو حيث «خواستگاه» و «ظرف اجرايي» چه نسبتي با نظام اقتصادي اسلام دارد؟ و اساساً اين‌كه سياست‌هاي كلي ابلاغي به‌وسيله رهبر معظم انقلاب در چارچوب يك نظام اقتصادي خاص پي‌گيري بشود چه اثرهايي بر اجراي آن خواهد داشت؟ مقاله پيش‌رو با بهره‌مندي از روش اسنادي – كتابخانه‌اي به‌عنوان يكي از روش‌هاي معتبر در مطالعات انساني، با محور قراردادن تعريفي كه رهبري در مقدمه سياست‌هاي ابلاغي از اين نسبت مي‌كنند ضمن بررسي انتقادي آراي موجود در اين‌باره و نيز نگاهي به ويژگي‌هاي مفهوم‌هايي مانند: اقتصاد مقاومتي، مقاومت اقتصادي، نظام اقتصادي اسلام و ... در انديشه معظم‌له به اين نتيجه مي‌رسد كه خواستگاه اصلي مفهوم مقاومت اقتصادي به‌عنوان يكي از ويژگي‌هاي اصلي نظام اقتصادي اسلام، آموزه‌هاي اسلامي است؛ بنابراين بهترين ظرف اجرايي براي آن نيز همين نظام خواهد بود. اگر اين سياست‌ها در بستر نظام اقتصادي اسلام و با رويكردهايي مانند اتكا به دانش و فناوري، عدالت بنياني، درون‌زايي، برون‌گرايي و ... كه مقام معظم رهبري براي آن بر شمرده‌اند پي‌گيري نشوند، هيچ تضميني براي دست‌يابي به هدف‌هاي تعيين‌شده براي آن وجود نخواهد شد. گِره پديد آمده در پيشرفت عملي اقتصاد مقاومتي نيز ناشي از غفلت در همين موضوع است.