محاربه در فقه و حقوق ايران

در مورد جرم محاربه، از تعريف مشهور فقهاي اماميه بر مي‌آيد كه تحقق آن مستلزم دو قيد كشيدن سلاح و قصد ايجاد خوف است و مجازاتي كه فقهاي اسلامي با استناد به تصريح آيه 33 سوره مائده براي آن بيان داشته‌اند، عبارت‌اند از: قتل، به صليب كشيدن، قطع دست و پا از خلاف و نفي بلد(تبعيد). بنابر تعاليم اسلامي اين جرم با بغي(خروج عليه امام عادل) تفاوت ماهوي دارد و فقهاي اسلامي بر اين امر اذعان داشته‌اند؛ مع الوصف اين تفاوت در قانون موضوعه ايران لحاظ نشده است. در قوانين ايران با توسعه معناي محاربه، هر گونه فعاليت اعم از رويارويي مستقيم نظامي با حكومت، طراحي كودتا با تهيه لوازم آن، عمليات خرابكارانه به صورت ايجاد حريق، انفجار و اخلال در زير ساخت‌هاي اقتصادي، نظامي، اجتماعي و... كه با هدف براندازي حكومت انجام گيرد و بالفعل يا بالقوه، مؤثر نيز باشد(كه از مصاديق بغي مي‌توان به حساب آورد) تحت عنوان محاربه و افساد في الارض قرار داده شده است و مرتكب آن با حكم و تعيين قاضي به يكي از مجازات‌هاي محاربه محكوم مي‌شود.