بررسي فقهي و حقوقي مرز «كودك­آزاري» و «تنبيه كودك از سوي والدين»

مسئله كودك آزاري، به ويژه آزار كودك توسط والدين، يكي از معضلاتي است كه در سال هاي اخير نمود بيشتري در سطح جامعه داشته و سبب تشديد حساسيت هاي اجتماعي در اين حوزه شده است. نكته مهم در اين خصوص اختيار قانوني والدين در تنبيه كودك جهت تأديب است كه در مواردي باعث تضييع حقوق كودكان و ايجاد آثار زيانبار بر جسم و روان كودك مي شود. در فقه اسلامي به مسئله تنبيه جهت تأديب اشاره شده و اين ديدگاه در ايران شكل قانوني به خود گرفته است. اگرچه دو عنوان «كودك آزاري» و «تنبيه كودك توسط والدين» را نبايد خلط كرد، ولي مي توان قائل به وجود مرز مشتركي بين آنها بود. نكته مهم بيان اين مطلب است كه تنبيه بدني جهت تأديب به عنوان راهكاري در تربيت كودك داراي طريقيت است و نبايد آن را جزئي جدا نشدني از روش هاي تربيتي دانست، لذا مي توان با استناد به منابع فقهي، گامي در جهت حذف و يا حداقل تعيين محدوده دقيق اختيار قانوني والدين در تنبيه كودك برداشت. براي كنترل اين پديدۀ زيانبار، علاوه بر آموزش حقوق كودك و تعاليم اسلام در سطح والدين، بايد با شناسايي و تدوين مقررات حمايتي خاص در جهت رشد و سلامت جسم و روان كودكان تلاش كرد